ιστορία χωρίς "αντίο"

Μάζευε μορφές από τους δρόμους
έπαιζε με τ΄άστρα τ΄ουρανού
μ΄ένα παιδικό σορτσάκι μόνο
έφθασε σαράντα χωρίς νου.

Γύρευε βαπόρι να σαλπάρει
για μέρη που ποτέ σου δεν ακούς,
στην καρδιά μέσα είχε πλάσει
άλλη γη και άλλους ουρανούς.

Είχε ένα δέρμα από μετάξι,
τό΄σχιζε το φως κάθε αυγή,
σα ποτάμι, χύνονταν στα δάση
πεταλούδες όνειρα, βροχή.

Τώρα, πριν γεράσει, ξεψυχάει
σαν παιδί που τ΄άσθμα καταργεί,
σε μια πόλη που κι αν ξενυχτάει
στήνει μακρυά απ΄το πόνο αυτί.

Αύριο, κάποιος θ΄απορρήσει:
"τι απέγινε κείνος ο τρελός
που έκανε τον κόσμο να δακρύσει,
πρώτης τάξεως, γελωτοποιός;"

Μα ίσως πάλι, μ΄ανακούφιση κοιτάξουν
την πόρτα κλειδωμένη στη σιωπή,
και μ΄απαλό το βήμα προσπεράσουν
δίχως καμιά να νιώσουν ενοχή