Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

14/5/09

Νεφέλη

Ήταν όμορφη, ήταν γλυκιά.
Σαν ανεμώνη, σε άγριο λιβάδι.
Ήταν υπέροχο λουλούδι, θαυμαστό.
Μία γλύκα άγρια, ξελογιάστρα.
Και κείνος την είδε...
Αδύνατο να μη την έβλεπε.
Η δίψα της ψυχής του
τον οδηγούσε σε κείνη..

Ήταν ένα άγριο λουλούδι.
Κι ήταν η εποχή της, έλαμπε..
Τον είδε από μακρυά, αδιάφορα,
να την πλησιάζει.
Τίναξε τα πέταλά της
κι ευώδιασε διακριτικά τον αέρα..
Τον άφησε να έρθει κοντά, πολύ κοντά.
Η ανάσα του έγινε ανάσα της...

Το βλέμα του σκοτεινό από πόθο.
Το άρωμα της σάρκας του μεθούσε το νου,
η καρδιά αδύναμη να ακολουθήσει..
Σκοτείνιασε στο τρόπο που την αγκάλιαζε
η φύση. Μάβιασε ο ουρανός.
Τα πουλιά φτεροκόπησαν τρομαγμένα..
Η ανεμώνη έκλεισε τα μάτια
και τα ξανάνοιξε με πόνο, δίχως ρίζα,
στολίδι στη κόκκινη καρδιά ενός άνδρα..

Τα πέταλα κόκκινα, κατακόκκινα,
από αίμα αθώο που χύθηκε...
τα τύλιξε προσεχτικά, γύρω από το γυμνό της κορμί,
να μη σπάσουν ακόμη περισσότερο..
Έγινε ένα μικρό κόκκινο μπουμπούκι..
και γέμισε αγκάθια και "μη" η ψυχή της.
Ένα μικρό κόκκινο, κατακόκινο ρόδο
που αιμοραγεί λέξεις και αισθήματα..
ενός ατίθασου παιδιού, ενδυμένου γυναίκα..

12 σχόλια:

Artanis είπε...

Πω πω, θανατηφόρος ήταν αυτός ο έρωτας...Αλλά πανέμορφος, γεμάτος απο αντικρουόμενα συναισθήματα...Κι όλα αυτά για μια ανεμώνη, μια νεφέλη, ένα όνειρο, μια ψευδαίσθηση...
καλημέρα ΝΙκόλα...

μ είπε...

Τι έρωτας κι αυτός...
Κόκκινος, βίαιος, θανατερός.

Καλημέρα, Νικόλα.

υγ. Μια Νεφέλη φαίνεται είχαμε και οι δύο στο μυυαλό μας αυτές τις μέρες.

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Καλή μου Αρτάνης, το ποιήμα αυτό είναι αφιερωμένο σε μια Νεφέλη.. μα όχι ψευδαίσθηση... Νεφέλη είναι το όνομά της! :)) Κι είναι αληθινή, τόσο, που σπάνια συναντάς σε άνθρωπο! :))

Roadartist είπε...

..Καλημέρα.. Τι αξία θα είχε το πέρασμα μας από τη ζωή χωρίς τέτοιες παρουσίες;; Να είσαι καλά!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Μάνο, καλημέρα! :))
Στο μυαλό.. την καρδιά... :))

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Roadartist, τι νόηα θα είχε η ζωή χωρίς την Ζωή;; :))
Καλημέρα!

Μαρια Νικολαου είπε...

Ναι... ήταν Έρωτας με κεφαλαίο Εψιλον.
Και ήταν τόσο μεγαλος που δεν καταφερε να μην ματωθει..

Πολυ ομορφες λεξεις
Καλημερα Νίκο

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Καλημέρα Μαρία! :))
Σε ευχαριστώ για το ευγενικό σχόλιο! :))

Σταλαγματιά είπε...

Κάποιοι άνθρωποι είναι μοιραία να συναντηθούν και από εκείνη την στιγμή οι ζωές τους ενώνονται για πάνα !!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Αναστασία καλημέρα! :))
... ίσω μνήμες από προηγούμε ζωή.. ποιος ξέρει! :))

Άνεμος είπε...

Η επιβίωση του αθώου δεν υφίσταται στο καιρό τούτο...

Άπλωσε τα πέταλά της το κορίτσι, χωρίς να ξέρει τις δύο πλευρές του έρωτα... Είναι όμως ένα ρίσκο που θα έπαιρνε έτσι κι αλλιώς...

Αν μη τι άλλο, έζησε τις στιγμές της. Μετράει όσο λίγα.

Καληνύχτα φίλε μου!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Άνεμε, το να ζεις.. χωρίς τη δειλία του φόβου και την υπόκυψη της ασφάλειας, είναι, μονόδρομος, για όποιον θέλει να ζήσει! :))