Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

27/5/09

άτιτλο

Δρόμοι που πάνε και δρόμοι που φεύγουν.. Συναντιούνται. Αθόρυβα, σα διαβάτες που μοιάζουν άγνωστοι, μα καθώς κοιτάνε ο ένας τον άλλο στα μάτια, γνωστοί φανερώνονται.. Και πεταρίζει η καρδιά, ν’ αλλάξει ζητά, το βήμα, να λοξοδρομήσει, αντάμα να βαδίσει με τον γνωστό - άγνωστο, ίσκιο της... Ίσκιος πολύχρωμος, γεμάτος όνειρα, όπως οι ίσκιοι των δέντρων στην Πανσέληνο, ή η σκιά ενός τοίχου ασπρισμένου, αυλής που κοιτά κατά το πέλαγο.... Πόσες γραμμές, που δεν χαράξαμε στην καρδιά μας, πόσα ποτάμια, πόσες ευκαιρίες, πόσα γιατί, στο βλέμμα κείνο, που μόλις προσπέρασε...
Αυτός ο άγνωστος, λες και ξέκοψε από την καρδιά μας... φοράει το δικό μας χέρι, πόδι, τη δική μας πνοή. Τη δική μας αγκαλιά.. αυτή που πάντα λείπει, εκτός από τις ώρες που η θύμηση βουλιάζει στα χρώματα και σωπαίνει όπως ίσκιος... κι απομένει μόνο, η χαρά του αγγίγματος που δεν θυμάται, το χαμόγελο πού’ ναι μόνο φως, κι ο ύπνος, με φτερά πάλλευκα, ανοιχτά, ταξιδευτής στα κύματα του στήθους.
Μικρά σταυροδρόμια όλη μας η ζωή, σημαδεμένα για να μη χαθούμε, από αγάπη... Μέσα μας καταλήγουν όλοι οι δρόμοι... κι αυτοί που έρχονται, και αυτοί που φεύγουν. Κι αν ήτανε δυνατό να τους βάλεις στη σειρά, τότε, θα χανόντουσαν στο άπειρο... στον μεγάλο Ωκεανό της αγάπης! Εκεί, που αρχίζει, και ποτέ δεν τελειώνει.. η ζωή!

36 σχόλια:

maya είπε...

μου αρέσει η αισιοδοξία σου ...

αρχίζει, και ποτέ δεν τελειώνει.. η ζωή.ακόμα και τον ίσκιο
όμορφο τον περιέγραψες ...

το χρειαζόμουν :))))

όσο για τους δρόμους
ευτυχώς !
νάρχονται και να φεύγουν ...
κίνηση
ελευθερία .

τι ανάγκη ...


καλησπέρα νικόλα μου
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ

μ είπε...

Μμ μας έβαλες και υπαρξιακά ζητήματα Νικόλα...

Ένα ταξίδι αναζήτησης της αγάπης η ζωή ;

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Μάγια... η ζωή δεν τελιώνει..όπως δεν τελειώνει η αγάπη... κι όσο για τους δρόμους... είμαστε μεις...:))

Όμορφο το καινούριο αβατάρ! :))

Καλημέρα!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Μάνο, ένα ταξίδι αγάπης, θα το έλεγα! :)) Χωρίς αγάπη, δεν υπάρχει ταξίδι, δεν υπάρχει ζωή...

Καλημέρα! :))

Σταλαγματιά είπε...

Μέσα μας καταλήγουν όλοι οι δρόμοι.
Κι αυτοί που διαβήκαμε
Κι εκείνοι που φοβηθήκαμε
Και όσοι μπροστά μας θα ανοίξουν.
Κοίτα με,
Νομίζω πως με ξέρεις,
Δεν με συνάντησες ακόμη μα εγώ σε κάθε γωνιά σου είχα φυλαγμένο ένα μικρό λευκό γιασεμί…
Νιώσε με,
Δεν με κατάλαβες ποτέ μα εγώ το κάθε δάκρυ σου έκρυβα στην καρδιά.
Μήνυμα σε μπουκάλι που άφησα να πάρουν τα κύματα….με την ελπίδα να το βρεις εσύ…μόνο εσύ…κι αν χαθεί στο άπειρο, δυο χέρια θα έχουν προλάβει να τ αγγίξουν.
Αυτά της σιωπηλής ύπαρξης μου…..

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Αναστασία!!! Τι όμορφοι στίχοι! Ευχαριστώ, που στόλισες με αυτούς, τη σελίδα της ψυχής μου! :))

Μια όμορφη μέρα να έχεις, γεμάτη υγεία, κι αγάπη... Κυρίως, αγάπη... :))

maya είπε...

:)))

ναι ναι
έβαλα τα ωραία μου για την άνοιξη !!!

και δρόμο παίρνω
δρόμο αφήνω ...

:)

καλησπέραααα
χχχχχχχχχχχχχχχχ

Skouliki είπε...

Πολυ δυνατο

και οι δρομοι του καθενος ειναι σπαρμενοι με κρυφες ελπιδες και παθη ..

καλησπερα

jacki είπε...

Γιατί να μη χαθούμε από αγάπη;
Να χαθούμε. Να χαθούμε.

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Μάγια, :))) Σκέτη μαγεία δηλαδή! :)))
Καλό βράδυ! :))

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Σκουλικάκι! :))) Καλησπέρα! :)))

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Ιωάννα, ναι! Αν είναι να χαθούμε, από αγάπη, ας χαθούμε! :))

AERIKO είπε...

Αχ αυτά τα άτιτλα σου ..!! Δικαιολογημένη η αδυναμία που τους έχω.Όμορφο βράδυ και Καλό Σ/Κ Ταξιδιάρη λογισμέ. :))

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Αερικό μου, δεν ξέρεις πως χαίρωμαι που σε βλέπω εδώ, μετά από πολύ καιρό! Θαυμαστής σου πάντα, για τα πολύ όμορφες ηχοεικονοσυνθέσεις που δημιουργείς! :)))
Καλό σου βράδυ.... με υγεία κι αγάπη, πάντα!

georgia nefeli είπε...

δρομοι.....
παλιοι....
δρομοι ...
καινουργοι.....
δρομοι που ποτε δεν διαβηκα......
και ομως το ηθελα τοσο....
μα δεν τολμησα....
μα αυτο που ενιωσα....αξιζε.....
ισος πιο πολυ απο το ιδιο το ταξιδι....
δρομοι....της ψυχης μου δρομοι....
που μονο εγω μπορω να νιωσω...
που μονο εγω μπορω να αφεθω και να ταξιδεψω μεσα σας.....
δρομοι του μιαλου μου.....
που μονο εγω σας δημιουργησα.....
εγω σας ανοιξα και εγω θελησα να σας κλεισω......
τι κι'αν δεν αφεθηκα σε ολα.....
τι κι'αν δεν τα εζησα ολα....
εζησα αυτα που θελησα......
ταξιδεψα τα ταξιδια που διαλεξα....
η ζωη ειναι οτι εγω, εσυ ....διαλεγουμε και ακολουθουμε ......καθε στιγμη.......
η ζωη ειναι ..στιγμες......

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Η ζωή, είναι στιγμές, που βαστάνε για πάντα... όλο το αιώνιο, χωρά σε μια μικρή στιγμή... το ίδιο κι η ζωή... χωράει, στις πιο μικρές στιγμές μας, και την αλήθεια τους.. Κι οι δρόμοι μας, δεν είναι άλλο, από αυτό... τις μικρές, αιώνιες, στιγμές μας! :))) Την αλήθεια μας... :)))
Πολύ όμορφο το σχόλιό σου.. μπορεί να γίνει, μια πολύ όμορφη, εγγραφή!
Την αγάπη μου, πάντα... Φιλιά πολλά! :))

magdalini36 είπε...

...αθόρυβες συναντήσεις σε μυστικά μονοπάτια...όλα εσωτερικά, από μας καμωμένα, όλα δικοί μας ίσκιοι... και τα πρόσωπα και οι εικόνες, αμάγαλμα φαντασίας και ονείρου...αλήθεια, τι είναι "πραγματικό"; ...και τι σημασία έχει τελικά;
Γραμμές, μονοπάτια, ερωτηματικά όλα "δρόμοι" που σε μας καταλήγουν.

Νικόλα έγραψες!!! ...και μίλησες στην ψυχή μου γι'άλλη μιά φορά:))

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

πανεμορφο Νικολα μου!!!
το διαβασα τοσες φορες για να το απολαυσω...κι εμεινα εκει...
σε εκεινα που δεν χαραχτηκαν μεσα μας και στα γιατι που εμειναν αναπαντητα...

νεραιδενια φιλακια σου αφηνω!!!

Φεγγαρολουστη είπε...

Με συγκινησε Νικολα...οι λεξεις τοσο μελωδικες...υπεροχο αληθεια.
Μπραβο σου.
Καλη συνεχεια και καλο μηνα..

Ανώνυμος είπε...

Μένω στους ίσκιους σου. Σε εκείνους που σκιαγραφούνται στον ήλιο κι ανοίγουν τις καρδιές να μπει το φως για να διαλέγει δρόμους με καθαρό νου.

Λουλούδι είπε...

Nικολα,οπως παντα υπεροχο!Καλο καλοκαιρι!

Penthesileia είπε...

Μου άρεσε η φράση "εκείνος ο άγνωστος φορά..."
Μου θύμισε αυτό που έλεγε ο Μπουσκάλια "κάθε έναν που συναντάς, τον κουβαλάς μια ζωή μαζί σου"
Ίσως γιατί ανακατεύομαι με το παρελθόν, ίσως γιατί δε θέλω να ξεχνάω, αισθάνομαι αυτή τη φράση...να κουβαλάω κόσμο πάνω μου και -εγωιστικά- να ξέρω ότι με κουβαλάνε....
Πότε θα ξεκόψω από αυτή την πλάνη;

σταγόνα είπε...

"o μεγάλος Ωκεανός της αγάπης.."
αν γνωρίζαμε και το στίγμα του..
υπέροχο το οδοιπορικό σου Νικόλα..

προφήτηs είπε...

υπέροχο, και αισιόδοξο...

καλησπέρα

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Φωτεινή μου... μια πλάνη ο κόσμος, όπως τον διαβάζει η λογική. Τα αληθινά μονοπάτια, γεννιούνται και χάνονται στην καρδιά μας.... :))

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Ναϊάδα μου, οι δρόμοι που δε βαδίσαμε, κάποτε μας συναντούν ξανά.. και ξανά... Συχνά, είναι όλο πιο δύσκολο να τους διακρίνουμε... σα θλίψη που αποστρέφει το πρόσωπο... Σαν κάτι που συνηθίσαμε τόσο, να το κοιτάμε, στην αρχή με επιθυμία, μετά με φόβο, κι ύστερα... σα να μην υπάρχει... Μπορούμε πάντοτε να τους αφήσουμε να μας οδηγήσουν... με πυξίδα την καρδιά... :))

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Φεγγαρόλουστη, την αληθινή μουσική, τη βάζει η καρδιά, καθώς ανιχνεύει, κι αγγίζει... Η δική σου καρδιά... Η μαγεία είναι στο άγγιγμα.... Και προφανός, το δικό σου είναι .. μαγικό :)) Νιώθεις, κι αυτό είναι που κάνει όμορφες τις λέξεις... :))

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Freedula ... σε ευχαριστώ! :))) Κουβαλάς φως στην καρδιά μου! :)))

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Λουλούδι μου, ευχαριστώ! :))
Καλό καλοκαίρι και σε σένα!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Penthesileia, μάλλον, δεν είναι πλάνη. Κουβαλάμε πολύ περισσότερους από όσους γνωρίσαμε.. Φως και σκιά όλα, ίδια πρώτη ύλη... Ένα μικρό κομμάτι είμαστε, ο ένας, από τον άλλον... όλοι μας ! :))

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Σταγόνα, το έχεις το στίγμα.. είσαι Εσύ... η μικρή σου καρδούλα, που πόσες φορές ο κόσμος είναι μικρός γι αυτή, κι όμως, όλος ο κόσμος μέσα της χωρά! :)))

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Προφήτη ευχαριστώ! :)) Καλημέρα!

Skouliki είπε...

καλο μηνα !

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Καλό μήνα, σκουλίκι! :))

fotini είπε...

μικρα σταυροδρομια η ζωη μας
μικρες πολυτιμες συναντησεις
συνθετουν στα βαθια γεραματα
ενα μωσαικο ρυτιδων
αγαπημενων
χαραγμενων απο αγαπες
κ παραπονα

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Φω τεινή μου, καλημέρα!
Όχι μόνο στα γεράματα, μα και τώρα και πάντα... Οι δρόμοι είναι η ζωή μας, και η ζωή, συμβαίνει! :)) Φιλιά!