Γράμμα χωρίς αποδέκτη

Είναι τα δάχτυλα παγόβουνα
που αγκαλιάζουν τη σκέψη.
Η καρδιά έσπασε, ράισε η όραση.
Φλούδες από μανταρίνι και πορτοκάλι
αναδύουν καιγόμενα άρωμα ημερών άλλων.

Στη σιωπή του μικρού δωματίου
ακούς τα πάντα.
Ποδοβολητά, βρισιές, κλάματα,
και το σκοτάδι που αναρριχάται
στα κάστρα του εγώ.

Ο πόνος στο κεφάλι δένει τα χέρια.
Όλοι μπορούν να σε φτάσουν,
μα συ, δεν φτάνεις κανένα.
Τρέμεις. Καραβάνι ατελείωτο
ο φόβος στην ψυχή σου.

Η σελήνη στρογγυλή.
Την κοιτάς μέσα από σύννεφα,
σε κοιτά, επικοινωνείτε.
Κι ύστερα... χάνεται.
Μένεις μόνος.

Κάθε δυο και τρεις φορές,
που άκουγες να μαζεύονται τα πνεύματα,
σκεφτόσουν να φύγεις.
Να πας ταξίδι σε κάποια γαλάζια θάλασσα
που δεν φτάνουν οι νόμοι.
Να μουλιάσεις σώμα και ψυχή.

Κι ύστερα ερχόταν εκείνη, σταθερά την ίδια ώρα
όπως η σελήνη που μεσουρανεί ολοστρόγγυλη
στον ίδιο πάντα χρόνο.

"Είμαι ένα πουλί χωρίς φτερούγες"
συλογίστηκες ταξιδεύοντας στο φως
του λευκού κορμιού της, κάποτε.
Κι έμεινε μετέωρη αυτή η αγάπη για το κενό,
κάθε που χαμήλωνες λίγο παραπάνω τα μάτια.
Οι φίλοι σου το είχανε καταλάβει, και.. φρόντιζαν
να σε κάνουν ένα με τη γη. Να αποφεύγεις υψώματα,
και για χάρτες με άστρα, μήτε κουβέντα.

Λύση κρυφή για ταξίδι στο βυθό, ουρανός άλλος
για πτήσεις χωρίς φτερά... η θάλασσα,
μέσα από τα βάθη της καρδιά σου, σε κάλεσε...

Μα πάλι εκείνη... Αναδυόμενη από δάκρυ κρυφό
παρέσερνε κι έδενε τα μάτια στον ουρανό.
Και το ταξίδι αναβαλλόταν γι' ακόμα μια νύχτα.

Το πρωί όλα μοιάζανε όνειρο, διπλωμένο προσεχτικά
ανάμεσα στο χαμόγελο των χειλιών σου. Γράμμα χωρίς αποδέκτη.

"Καλημέρα", "καλησπέρα", "καλά", "μακάρι", "πάντα".
"Αλήθεια, σου είπα πόσο πολύ σ΄αγαπώ, σήμερα;"