Ανάσα πρώτη της αυγής,
ξαστόχησαν τα μάτια και το χέρι,
άγγιγμα έγινε ζωής,
και νύχτα τρυφερή το μεσημέρι.
Μέσα στο φως κοιμόταν το σκοτάδι,
τόσο μόνο, μα τώρα δυο,
σκοτάδια ξετυλίγουνε τον Πόθο.
Και κείνος, τα μοιράζεται, μα μόνος παραμένει....
Κάπου στο βάθος, εκεί, που η ανατολή
στόλιζε το αστέρι,
τώρα η άβυσος καλεί, θυσία καινή,
νεράϊδα π΄ονειρεύεται, στον πόνο να καεί...
11 σχόλια:
χμ...γιατί πονάει ο ποιητής?
Xmm! :))) Έλα μου ντε! :)))
Καλησπέρα Ανάσα μου! :))
Από τα καλύτερα σου κατ'εμέ, Νικόλα.
Μονορούφι πήγε!
Μάνο, σε ευχαριστώ για την ενθάρυνσή σου! :))
Μιας που έχεις μόνιμο οίστρο και έμπνευση, δεν μου δίνεις κι εμένα θέμα να αναπτύξω γιατί έχει κολλήσει ο εγκέφαλος?
Έλα, σκέψου, σκέψου!
Είμαστε φτιαγμένοι να ζήσουμε μία ή πολλές ζωές...;;;
Αυτό είναι το θέμα σου! :)) χεχε! :))) Φιλιά!
Ακόμα ένα πανέμορφο ποίημα...Σε ζηλεύω για την έμπνευσή σου...
(Εγώ στόκος...)
Καλό μήνα, και φιλιά...
Μοναξιά ε; Γιατί όμως η νεράιδα να καεί...; Όπως και να 'χει, ωραίο το ποιήμα, μου άρεσε!
Καλημέρα!
Καλό μήνα, Αρτάνη! :)) ... σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! :))
Άνεμε, μα τα όνειρα πυρπολούνε.. έτσι δεν είναι; :))
Καλό μήνα!
Και κείνος, τα μοιράζεται, μα μόνος παραμένει....
αλοιμονο ποιητη μου..!!
καληεβδομαδα να χεις!
Δημοσίευση σχολίου