Δύση..

Ανάσες που γίνανε σκέψη
Σκέψη καπνός, που νέφη φτιάχνει.
Ένα ταξίδι σ΄αναμονή βροχής.
Κι ύστερα η σκέψη σταματάει.

Μετράς τη δίψα με δάκρυα π΄ο χρόνος
λαίμαργα πίνει, μα δε λέει να θυμηθεί.
Δραπέτης ειν΄ο νους, μα κι αστυνόμος,
κι έχει στα δύο η καρδούλα σου κοπεί.

Παίζουν οι λέξεις και ζητάς να παίξεις,
σου λένε ναι, και δαγκώνουνε γλυκά,
στάζουν φαρμάκι που δε μπορείς ν΄αντέξεις,
σαν μια γυναίκα που στα μάτια σε κοιτά.

Κι είναι σαν ήλιος που σύντομα θα δύσει,
σα χάδι π΄ακολουθεί η μοναξιά,
μια αγκαλιά π΄αδειάζει πριν την κλείσεις,
σα θάνατος, που δε στο μαρτυρά....