Ένα

Τα μάτια της θολά τοπία, βροχής... Τα μαλλιά της βρεγμένα κι αυτά. Ολόκληρο το κορμί της έτρεμε... Βάσταγε το κεφάλι του με τα δυο της χέρια, ενώ τα πόδια της προσπαθούσαν να τον φυλακίσουν εκεί.. Μα η ανάσα, οι αντοχές της, την προδίδαν.. Και χρειαζόταν τότε Αυτός, με όλη του τη δύναμη, να την υποτάξει... Η φωνή λυγμός έφτασε στα χείλη της... κι από κει άξαφνα, κραυγή έγινε, ζητώντας να πετάξει...Να πάρει μαζί ψυχή και κορμί ως τον ουρανό... Ναι.. εκεί ήταν... εκεί που καμιά ενοχή δε σκιάζει το φως, που βγάζουν δυο κορμιά σαν ενώνονται σε ένα... "Φτάνει... δεν αντέχω άλλο, φτάνει", του είπε, προσπαθώντας να πάρει ανάσα... Κι αυτός, με τη γεύση της στο στόμα, διψασμένος πιο πολύ από πρώτα, γλίστρησε απαλά φτιάχνοντας ένα μονοπάτι από φιλιά, ξεπερνώντας του αφαλού της τις δίνες, ως τα στήθη... ως το στόμα... Κι έκλεψε την αναπνοή της, καθώς, χανόταν μέσα στα σωθικά της... Πυρωμένα τα χείλη του, από την δική της φωτιά, κι αυτή η αίσθηση, πως είναι δική του, όσο δεν πάει.. Ψυχή και σώμα... Να κρυφτεί ήθελε ως το τέλος του χρόνου μέσα της, να μη γυρίσει ποτέ στον ψεύτικο κόσμο, της υποκρισίας.. Τόσο κοντά, έπρεπε πάντα να είναι.. Αυτός κι Εκείνη, ήταν Ένα.. Αυτή η μόνη αλήθεια. Το σμίξιμό τους ήταν το σμίξιμο μιας άδικα διαιρεμένης ψυχής.. Που από λάθος, ή φθόνο των Θεών, βρέθηκε μοιρασμένη σε δυο κορμιά... Δυο κορμιά που τώρα πια δεν υπήρχαν, δεν θέλανε να χωρίσουν... "Ταξίδι", ονόμαζε με το νου, την ώρα της αναμονής, τον τρόπο που ήθελε ο πόθος κοντά της να πετάξει... Όχι .. όχι, δεν είναι ταξίδι.. Δεν είναι μέρη ανεξερεύνητα το κορμί της... Δεν είναι άστρα τα μάτια της, δεν είναι θάλασσα τα κύματα που σπάνε στο στήθος του, καθώς την κρατά αγκαλιά... Όχι.. Ήταν και είναι το δικό του κορμί, αυτό που βαστάει.. Η δική του ανάσα, η ανάσα της... Επιστροφή είναι... στον παράδεισό! Εκεί, που δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο να ζητήσεις πια... γιατί τα έχεις όλα!...

Το πρωί, οι κουρτίνες παίζανε με το φως.. Τ’  απαλό χάδι του ανέμου, έφερνε αύρα θαλασσινή, και μνήμες ... που ζητούσαν επίμονα να ξαναγίνουν παρόν... Η παλάμη του, στοργικά σα φωλιά πουλιών, έκρυβε τη καρδιά της... Ολόκληρη, είχε φωλιάσει το κορμί της στο δικό του κορμί.. Τα πόδια τους μπλεγμένα... Της άρεσε αυτή η αίσθηση ανάμεσα στα πόδια της... Πέρασε το χέρι της πάνω από το δικό του.. "Σ’ αγαπώ! Ψιθύρισε.... σ’ αγαπώ!".... Ένα δάκρυ που κύλισε ως τα χείλη της, ήταν η πρώτη γεύση εκείνο το πρωινό.. Ένα δάκρυ, με τόσα πολλά συναισθήματα μέσα.. κι ίσως να είχαν κυλίσει κι άλλα... αν δεν την άκουγε μέσα στο όνειρό του, που ζούσε... Ανασηκώθηκε ελαφρά, έγειρε πάνω από το πρόσωπο της, και το χαμόγελό του σαν ήλιος, της ζέστανε την ψυχή... "Κι εγώ σ’ αγαπώ!" της είπε... Τον κοίταξε βαθιά στα μάτια... γαλήνεψε η ψυχή της... "Μα, πως.. πως με άκουσες;" Του είπε παιχνιδιάρικα, μα με απορία.. "αφού σχεδόν, το είπα μέσα μου.. και κοιμόσουν".... "Είναι γιατί σ’ αγαπώ, μικρή μου! Ζωή μου! Φως μου! ".... Το χέρι του κύλησε στο λαιμό της... στήριξε το κεφάλι της, και της έδωσε ένα κατακόκκινο, απαλό φιλί... η μέρα είχε μόλις αρχίσει.. κι ήταν εκεί.. μαζί...