Η δύναμη του Ρόδου..

Σιγά σιγά το τοπίο καθάρισε. Αυτή, ήταν κι εκεί, και μακρυά, δίχως να μπορεί με σιγουριά να αποφασίσει που θέλει ή δεν θέλει να είναι. Πιο πολύ την τραβούσε το απόμακρο... Εκείνο, που οριακά φοβόταν μη χάσει. Το μπλεξιμό της αυτό, λειτουργούσε, και ως λεπίδα. Λεπίδα, που σε παραστράτημα, θα απόκοβε το λάθος θέλοντας να κρατήσει το Σωστό.
Κι εκείνος, έχοντας εξαντλήσει και με το παραπάνω τα λάθη του, δεν τόλμαγε να τραβήξει το σχοινί. Όλα του τα χαρτιά καμένα. Το ίδιο κι αυτός... Κι ένιωθε, πως η σιγουριά που της πρόσφερε, την έσπρωχνε στην άλλη πλευρά. Κάπου μέσα του, ευχόταν όλο αυτό το μαρτύριο να πάρει τέλος, με όποιο τίμημα. Αλλά τον τελευταίο λόγο, μπορούσε να έχει μόνο εκείνης η καρδιά, κι όχι η δική του. Υποταγμένος απόλυτα στη θελησή της, έβλεπε, και ξεχνούσε αμέσως, ένιωθε, μα πιο πολύ από τη δύναμη του αγκαθιού υπερτερούσε το ρόδο.