Μεθώ το φως...

Μεθώ το φως, το Φως Σου, Σελήνης κόρη συ.. την άμπωτη και τη παλίρροια του κορμιού σου, όπως αυτό, από άυλο, ύλη κι ιδρώτας αναδύεται... και προσευχή, χορογραφίες τα χείλη να διδάσκουν, τρόπους χίλιους, χορεύοντας να αναζητούν. Μονοπάτια αστεριών, ν’ αναριχείται το φως απ’ των αστραγάλων τους ασημένιους κρίκους ως την κρήνη προσευχών άλλων... ερημίτες που συναντιούνται στη μέση της ερήμου, και γδύνονται της ερημιάς τα ενδύματα τα πολυφορεμένα.. Σα τη σελήνη, που κουρασμένη άλλους να σεργιανά, στην αγκαλιά ξαπλώνει των κυμάτων, σεργιάνισμα λαχταρώντας... Σαν το παιδί, που κοιτά στα μάτια της ονειρευόμενο τον έρωτα προτού έρωτας γίνει... Έτσι ολόψυχα, και μόνο έτσι, μπορώ στο φως σου ν’ αφεθώ.. Υγρή φωτιά να γίνω εντός Σου, Υπάρχοντας.. ή μακριά σου, κερί, που η φλόγα του διψασμένη σιγοσβήνει, άστρο να μείνω μακρινό που η αυγή θα σβήσει. Μαζί με μένα.. που νύχτα κι άλλη άφησα χωρίς να Υπάρξω... Δεν είναι του θανάτου η αγωνία. Είναι το βάρος του Φωτός, που άλλο δεν αντέχεται, δε κουβαλιέται.. και σπάει σα ρόδι, εκρήγνυται, γίνεται κομμάτια η καρδιά, κοινωνούς αναζητώντας ή τον χαμό ακόμη...
Κόρη του φωτός, θυγατέρα της Σελήνης, Εσύ, που μ’ ασημί κλωστή, μίτο βαστάς μες το σκοτάδι να βουτάς δίχως να χάνεσαι.... Προσταγή δική μου, Πάθος ο τρόπος που σ’ αρμόζει... Φωτιά που καίει και γεννά.... στη μουσική σου τα θέλγητρά μου, γοητευμένα, αφήνονται... Και μια γλυκιά μαγεία, ασημένια , το αίμα μου φαρμάκι κάνει της λογικής που το αρχέγονο ζητά να υποτάξει. Στα νερά που ξαπλώνει το φως σου, στα υγρά σου μάτια αφήνομαι, κορδέλα κόκκινη, λυμένη, ταξιδεμένη στα πέρατα από ανέμους ισχυρούς, ξεσχισμένη μα όμορφη μες το κόκκινο, αφήνομαι.. Στα μαλλιά σου τύλιξέ με, κι άφησέ με να σε σεργιανίσω και να σεργιανιστώ. Φως των ματιών μου, στα σκοτάδια μου δύσε και κάψτα... Κι ύστερα στον καθρέφτη κοιτάξου, των ματιών μου. Και δες.. Πόσο όμορφη μες την αλήθεια σου είσαι... Πόσο όμορφος μπορώ να γίνω αγγίζοντάς σε... κορδέλα κόκκινη στα μαλλιά σου.. φιλί στα χείλη σου... πόθος στο κορμί σου παραδομένος στο πάθος του Φωτός.. που ζητά όλο ξανά και πάλι, να ζει και να πεθαίνει... χορός που για λίγο σταματά, ίσα για να νιώσει ξανά το τράβηγμα κείνο, στο χέρι... τον χτύπο της καρδιάς.. και πάλι, πιο δυνατά ν’ αρχίσει! .