Μισό

Τον είδα και πάλι. Μεσάνυχτα ήταν.
Πάντα επιστρέφει τις ώρες εκείνες,
ίσως για τους ίδιους λόγους που επιστρέφουν τα φαντάσματα.
Ίσως γιατί επιστρέφουν τα φαντάσματα...
Στεκότανε όρθιος, μα η σκιά του μια καμπύλη
όπως ανθός, που έχει αδύναμο μίσχο.
Τον είδα. Εκείνος προσπέρασε - δεν είχε μάτια για μένα.
Δε μπόρεσα να βρω τι κοιτούσε... Τον ακολούθησα...
Αόρατος στα μάτια του, τον ακολούθησα.


Κάποτε τα σύνεφα φανέρωσαν το φεγγάρι. Ω Θέ μου, θυμάμαι...

Το προσωπό του διάφανο, ασημένιο, χαμογέλασε...
Ύστερα συννέφιασε πάλι. Μυρωδιά βροχής στο πεντάγραμμο του ανέμου.
Σταμάτησε.. σταμάτησα κι εγώ.. κι ακούσαμε... μαζί και χώρια...
Χωρίς τα βλέματά μας να συναντηθούν έστω μια φορά.


Κι έπειτα.. τον έχασα πάλι. Ξαφνικά όπως φάνηκε...!
Δεν ξέρω που πήγε, πότε κίνησε... Τον άνεμο άκουγα
και κοίταζα τα σύννεφα να ζωγραφίζουν λέξεις
στου φεγγαριού το φως... Τότε τη σκιά του είδα
να γέρνει πάνω μου. Το χέρι του στη καρδιά μου.
Το ένιωσα λαχτάρα παιδιού στην καρδιά μου.
Σύννεφα ήταν. Πριν ξαναδώ, τίποτα δεν υπήρχε.
Άδεια η καρδιά. Άδειος ο δρόμος.

Τώρα; Επιστρέφω ή συνεχίζω; Και για που; Για πόσο;
Και η Αυγή να μη λέει να χαράξει να κοπώ... να ξεχάσω.
Ποιος είμαι και που πάω. Τα όνειρα που φόρεσα κουκούλι,
όμορφα να καούν, στάχτη να γίνω γκρίζα, νότα ανέμου...
Στη μουσική του να γεννηθώ ξανά, ζωή άλλη... άλλος!


Και κει που όμορφα οι αποφάσεις μέσα μου βρίσκουν το δρόμο
να καούν, να καταργήσουν, ένδυμα ζωής να υφάνουνε νέο..
σα σύννεφα κι αυτές αλλάζουν γνώμη, κι αντί να καταργήσουν
καταργούνται... καίγονται πριν το σπίρτο ανάψουν.

Καταλαβαίνεις λοιπόν, πως δεν έχουν όλα τα πράγματα τέλος;
Και το ποίημα αυτό.. μισο... μισό σαν απόφαση θα μείνει
σημαία που έμεινε χωρίς στρατιώτη σε πεδίο μάχης, όρθια...