Βγήκαν οι δρόμοι στον χορό
τα όνειρα βροχούλες,
παίζουν εκείνο τον ρυθμό
που σπάνε τις καρδούλες.
Μοιάζει ο κόσμος όνειρο
απέραντη η πλάση,
μα από αγάπη άστεγος
κάποιος έχει πλαντάξει.
Τον συναντούν δυο άγγελοι
του κάνουν τσαλιμάκια
του φτιάχνουν και γλυκό καφέ
να φύγουν τα φαρμάκια.
"Πες μας καλέ μου άνθρωπε
πως έμεινες μονάχος;"
"Φταίει, ξαστόχησε η ματιά
κι αγάπησε ένα βράχο.
Του τραγουδώ κάθε πνοή,
τα λόγια δεν ανθίζουν.
Σε κάθε χτύπο της καρδιάς
συντρίμια μου γυρίζουν."
Κι αφού πολύ σκεφτήκανε
βρήκανε τι να κάνουν.
Φτιάχνουν ζειμπέκικο χορό
τον Χάρο να καλμάρουν.
Από τον πόνο το ποτό
οι θλίψεις να μεθύσουν,
Αρχάγγελου δίνουν φτερά
για να τον αναστήσουν.
Κι όταν μεθά με το ποτό
τα βήματα βαραίνουν,
και τα φτερά τα δυνατά
στον ουρανό χορεύουν.
4 σχόλια:
Βρες την σχισμή....εκει φυτρώνει η ματια!
κανενας ανθρωπος δεν ειναι μοναχος οσο υπαρχουν και αλλοι που ειναι εξισου μονοι
Ωραίο το τραγουδιστό σου! Παρά το θλιβερό της ιστορίας αρχικά, αφήνει μια αισιόδοξη γεύση....
Οπου υπαρχει αγάπη δεν πρέπει να υπάρχει λύπη καλε μου φίλε. είμαι απο αυτές που βλέπω πάντα φως ακόμα και στο πιο σκοτεινο μέρος.Καλώς σε βρήκα.
Δημοσίευση σχολίου