ατιτλο

Κόσμος πάει κι έρχεται και με την άκρη του ματιού κοιτά,
το βλέμα να περνά λοξά, να μη ματώνει. Να μη μαγκώνει.
Κι είναι μισόκλειστη η καρδιά, και μισοανοιγμένη..
Να προλαβαίνει στη σιωπή να χάνεται, μα και να δραπετεύει...

Κι έρχεται μία κραυγή ντυμένει μελωδία,
που ταξιδεύει με δάχτυλα σ ακορντεόν τα πλήκτρα
με πρόσωπο στα μαύρα σκεπασμένο, σα κλέφτης να τρυπώσει
και να πονέσει την καρδιά που τόσο φύλαξες καλά..

Κι η πόρτα μισάνοιχτη, μισόκλειστη, να χάσκει.
Και συ να μη μπορείς μήτε να κλείσεις, μήτε να το σκάσεις.
Γιατί το πρόσωπο χωρίς τα μάτια, τα έχει κι όλας όλα δει,
και συ, χωρίς να το δεις, το αναγνωρίζεις...