άτιτλο

Εσύ μιλάς κι εγώ τις λέξεις σου μασώ σα τον καπνό
βάλσαμο πικρό, φάρμακο για το αίμα.
Μετράει στο μποστάνι η σιωπή πόσα ριζώσαν
Και πόσα πήρε μαζί της η βροχή κι ο αγέρας.
Και γω στα μάτια σου κοιτώ να δω τον ήλιο ν΄ανατέλει.
Μέσα από σύννεφα βαριά, τα φρύδια τα σγουρά σου...
που σα γεφύρια σμίξανε τις έγνοιες της καρδιάς σου..
Και γω κοιτώ και σκαρφαλώνω σα παιδί αργά το μετωπό σου
με δάχτυλα που καίνε παγωμένα, ακόμα μια φορά
νικώντας το θάνατο,ψιλαφιστά μαθαίνοντας ανάγνωση..