Κι έγειρα το κεφάλι μου δειλά
να βρω τον ουρανό μου
μέσα από μια σχισμή φωτός
που είχε ακόμα μείνει…
Κι ο ήλιος έξω έφεγγε
Κι ήταν ακόμα μέρα…
Ν.Κ.
Πετάρισε στο βλέμμα
η καρδιά,
στα φτερά των βλεφάρων
αφέθηκε..
Κι ήσουν εσύ ο ήλιος,
της μέρας τ΄όνειρο...
Γλάρος λευκός
που κεντάει το μπλε,
με Φως π' αποκοιμήθηκε...
στη σχισμή της κουρτίνας.
Κι ήσουν εσύ,
και η νύχτα και η μέρα..
Η κουρτίνα.. και το Φως...
Ν.Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου