Βαρύτιμο ασήμι.... στο λαιμό σου το φόρεσες..
χείλη απαλά...κατάβαση κάνανε
στον Άδη της καρδιάς σου..
Και ζήλεψε η σελήνη του φιλιού το φως...
το λευκός στήθος στα χείλη του....
Κι έλαμψε και εκείνη, από ζήλεια,
τη νύχτα καίγοντας των εραστών...
Κι ήταν το φως της ως κερί αδύναμο,
στων ματιών σου το φως εμπρός,
στης ευτυχίας το δάκρυ....
Κι ήταν λαμπάδα αναμένη το κορμί σου...
Κι η θάλασσα όλη, στα στήθη μας μέσα...
φουρτουνιασμένη..
μην αντέχοντας απόσταση καμία....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου