Ανέμη...

Ταξιδεύεις μόνη σε στίχους για καράβια
στις νότες πάλι μαγκώνει η κλωστή
κι αρχίζει κόκκινο κουβάρι να γυρίζει...

Κι είναι ανέμη η ψυχή, ανέμη και το χέρι.