Είναι ο χρόνος ανοιχτή πληγή.
Είναι πηγάδι η ζωή, μέσα στο χρόνο.
Καίει ολόγυρα η άμμος την ψυχή.
Με τα φτερά στα χέρια,
περπάτησε ως εκεί..
Όλα τα άστρα αναμένα
μα ο φόβος τα βαστάει μακρυά..
Του θανάτου.
Πως να κατοικήσει η ψυχή εκεί
και πως να φύγει;
Τα πεσμένα στα πόδια της πούπουλα κοιτά.
Πόσα όνειρα που ο άνεμος θα πάρει...
Τα σκελετωμένα της φτερά
ορθάνοιχτα, τρυπούν με πόθο τη Σελήνη...
Κι εκείνη.. του ήλιου η ερωμένη,
τα πόδια της ζηλεύει τα γυμνά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου