Ξήλωνε κλωστές η Πηνελόπη, μέτραγε στο υφάδι τη φθορά.
Σεργιάνιζε ο χρόνος στο μυαλό της είκοσι έτη συναπτά.
Μ' απόψε θα ανταμώσει το ρημαγμένο φάντασμά της
στου Οδυσσέα την αγκαλιά... Τρέμει στο καθρέφτη τη ψυχή.
Mη τη σκιά απ΄τό φτερό της δει στο βλέμμα, μα κείνη λείπει
στα μέρη που δε βάδισε ποτέ. Κι αρώματα άλλων γυναικών
μπλεχτούνε στα μαλλιά της, θανάτου στεφάνι.
Τώρα που του ανδρός της την σκέπασε η σκιά,
τ΄ονομά της, σαν όνομα νεκρού, μπορεί ν΄αναπαυτεί
στη ρίζα βράχου απόκρημνου, αφού, έτη είκοσι συναπτά
αδύνατο στάθηκε να μάθει να πετά.. Ευτυχισμένη!
Που από της μοίρας δραπέτευσε το χρυσό κλουβί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου