Μελαγχολία

Αρρωστημένο φεγγάρι.. στενή κοφτερή λεπίδα, χάραζε , περνώντας μέσα από το μισάνοιχτο παράθυρο το πρόσωπό του. Φώτιζε σκιερά μέρη, εμφάνιζε οδούς σε φαντάσματα, κι ένας στενάχωρος αέρας πυρπολούσε, περνώντας μέσα από όλα αυτά τα σκιερά μέρη , και μέσα από τα φαντάσματα, την ψυχή του. Πόσο αθόρυβα διαφαινότανε το κακό στα μάτια του… Μια μικρή αμυδρή φλόγα, μόνο. Κι όλο το πρόσωπό του τόσο ήρεμο κα σιωπηλό ώστε έκπεμπε μια απαλότητα… Μέσα του καιγότανε η ψυχή του κι εκείνος έδειχνε ασύλληπτα πράος.  Στεκότανε κοιτώντας το παράθυρο, μα στην ουσία δεν κοιτούσε τίποτα. Δεν ήταν καν εκεί, κι ήταν αυτός ο λόγος που το πρόσωπό του δεν έδειχνε τι αληθινά ένιωθε…  Η ψυχή του κι ο άνεμος της φωτιάς συναντηθήκανε σε ένα μέρος , ευτυχώς, πολύ μακρινό… Κι έτσι κανείς δεν μπορούσε να ακούσει, να δει, να καταλάβει…. Κανείς να ανησυχήσει.

_Είναι χάρτινος ο κόσμος. Του είπε ο διάολος. Δες, τις σπίθες που ανεβαίνουν από ότι πίστεψες, μόχθησες, έχτισες.. δες πως διαψεύδουν και κηρύσσουν το μάταιο. Που είναι η δύναμη της αγάπης τώρα να σε προφυλάξει; Που είναι ο Θεός σου;

Ο άνεμος  έφτιαχνε ένα φωτεινό μονοπάτι, γεμάτο από σπίθες και στάχτες, πυκνούς καπνούς ολόγυρα, και σιωπηλές κραυγές φαντασμάτων..  Ξεχώριζες άξαφνα μες τον καπνό, μια μορφή, μια ιστορία σε ένα χαμόγελο ή μια γκριμάτσα πόνου. Ξεχασμένου πόνου.. αγνοημένου χαμόγελου.  Και το ίδιο γρήγορα, την ίδια στιγμή , η μορφή χανότανε από τα μάτια… κι έμεναν τότε να χορεύουν μόνες, οι σπίθες κι οι στάχτες της δικής σου ψυχής..  να σκορπίζουν αφημένες στον άνεμο στο άγνωστο μονοπάτι.. Και την επόμενη στιγμή, κάποιες άλλες στάχτες, πάντα το ίδιο άξαφνα, βρισκόντουσαν να χορεύουν αντάμα με τις δικές σου…  «έτσι είναι η μοίρα, να σμίγουν και να χάνονται οι ψυχές», σκέφτηκε…

_Δεν  έχω ανάγκη κανένα να με προφυλάξει, αποκρίθηκε στο διάολο. Δεν χρειάζομαι έναν Θεό, κι άλλωστε… τούτη την στιγμή δεν φοβάμαι και δεν χρειάζομαι τίποτα… Κι αν είσαι εδώ να διεκδικήσεις κάτι.. έχασες. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα να βρεις… τίποτα να βρω και τίποτα να μάθω . Κι αν σου μιλώ, είναι από συνήθειο να αποκρίνομαι… ένα αντανακλαστικό όπως, αυτό της καρδιάς. Έχασες διάολε, μα αν θες μπορείς να χορέψεις μαζί μου, μέσα στο τίποτα…  μου είναι  αδιάφορο..