Τα ποιήματά μου είναι παιδιά..
Ξέρουν τι θέλουν όταν εγώ δεν ξέρω.
Ξέρουν την οδό να βαδίσουν
όταν είμαι χαμένος κι ολόγυρα νύχτα.
Τα ποιήματά μου είναι οι φωνές αγγέλων
και δαιμόνων που δεν ξέχασαν ν αγαπούν.
Είναι η σάρκα που ματώνει το πνεύμα
και το πνεύμα που ματώνει σάρκα.
Τα ποιήματά μου είναι φωνές ερώτων
και πάθη αγίων και κολασμένων.
Μα πάνω από όλα, είναι παιδιά.
Κι έτσι δεν σφάλουνε ποτέ.
Όλοι νομίζουν πως τα γράφω εγώ.
Μα εκείνα με βαστούν από το χέρι
και μ΄ οδηγούνε. Δεν μου ανήκουν.
Είναι η διαθήκη των νεκρών.
Φως αιώνιο, δώρο στους θνητούς.
Μα πάνω από όλα είναι παιδιά..
Μας τραβούν απ' το χέρι να παίξουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου