Καφές στην παραλία

Μετράς τα λόγια τα δαντελένια
στου ποτηριού τις άκρες, του καφέ...
Ανακατεύεις  την μοίρα με το καλαμάκι
και γεύεσαι του έρωτα τον ήλιο τον πικρό.

Τρεις κουταλιές ζάχαρη και δύο ο καφές
κι η γεύση του σταγόνα δεν αλλάζει..
Στα χείλη σου παραλίες και ακτές
και θάνατος ο ήλιος που γιορτάζει.

Κι όπως γιορτάζει με τη μνήμη αγκαλιά
κι όπως η μέρα σα τη νύχτα τρυφερή,
νά 'σου στα μάτια μια μικρή ψιχάλα
ευώδιασε μπουρίνι την ψυχή.

Σμαράγδια η θάλασσα σπαρμένη
και διαμάντια, χαμογελά...
Και σου μιλά... Ακόμα μια γουλιά
κι ύστερα, δική της θε να γίνεις.

Μετεωρισμός

Με κοίταξε το κενό και ήξερε τ’ όνομά μου.

Το ψέλλισε αχνά, στο φτερό ενός μικρού ανέμου

που ήταν προσευχή και πνοή μου μαζί.

Σκάλωσαν οι λέξεις στο κενό

δύσπνοια κάλυψε τα στήθη μου

μα και πάλι,

χωρίς ν' ακούσω ένιωσα. Γνώρισα.

Την απουσία σου μέσα στο κενό,

την πνοή σου στη πνοή μου

και την ζωή ντυμένη θάνατο

μέσα στο θάνατο που ντύνεται ζωή.

Χωρίς παράκληση καμία

βάσταξα την αναπνοή,

άφησα τον άνεμο να περάσει

και χωρίς τίποτα

συνέχισα στο Τίποτα

λευτερώνοντας το θάνατο και τη ζωή

από ψεύτικα ενδύματα

κι αβάσταχτες υποσχέσεις.

Κάπως έτσι γεννιούνται τα άστρα μέσα απ' τό τίποτα.