Την πίκρα στο στόμα π’ άφησε ο πρωινός καφές
την έρανες ροδόφυλλα και πάχνη από άχνη,
ένα γλυκό του κουταλιού να δέσει ο σεβντάς
την μοίρα με τα πιο άθλια κι ασίγαστα τα πάθη.
Μεσόκοπες σκέψεις και παλιές στίγματα στο δέρμα
μ’ άσπρο σεντόνι σκέπασες τα μάτια της ψυχής.
Από παιδί τις έτρεμες, αλύτρωτες ψυχές
που αδίκως βολοδέρνουνε διψώντας για στιγμές.
Τριπλά σταυροκοπήθηκες αρχίζοντας την μέρα
που πάλι εξημέρωσε, κι ήτανε Κυριακή,
χωρίς σκυλί μονάχη σου έγλυψες τις πληγές σου
κι όπως εχτές συνέχισες στην ίδια τη ζωή.
Κοιμάται το μαρτύριο θεριό που νανουρίζεις,
στα λόγια που αμαρτύρητα σβήσανε στη καρδιά.
Τα σύννεφα στα βλέφαρα βουλιάξανε στις κόχες
στις άκρες των δαχτύλων σου στεγνώνουν τα νερά.
Μα συ γελάς και σκέφτεσαι πως «πάντα κάτι χάνεις»
πως «και ο Κροίσος στάθηκε στα ύστατα φτωχός»,
το φως της μέρας χαίρεσαι μα και τη σιωπή σου
και πως «από το τίποτα, κι αυτό είναι καλό».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου