ατιτλο

"Ακροάζεσαι τους νεκρούς σου;"  της είπε.

"Υπάρχει ένα πηγάδι εδώ, το πηγάδι των πεθαμένων στιγμών.
Από λάθος, έριξα μέσα του ευχή.. όπως καταλαβαίνεις,
μετά απ' αυτό κινδυνεύει να διασαλευτεί ο χρόνος κι η τάξη του.
Κάθε ευχή ανάμεσα σε πεθαμένες στιγμές είναι άκρως τοξική.
για κείνον που την έκανε, όσο και για εκείνους που αντάμωσε.
Δημιουργεί νεκροζώντανους,  και τότε, η καμπύλη του χρονοτόξου
διπλώνει τόσο, που η μια άκρη του αγγίζει την άλλη. Κι ίσως σπάσει.
Αν δεν πάρω πίσω την ευχή, ή έστω να βρω κάποιον να την κάψει,
δε γίνεται να λευτερωθώ από την σήψη του πηγαδιού.
Μιλώ με τους νεκρούς κι είμαι έτοιμη και κατάβαση να κάνω,
αρκεί να λευτερώσω και να λευτερωθώ, απ' τήν ευχή..."

"Ακροάζεσαι τους νεκρούς σου. Και βρίσκεις δικαιολογίες να το κάνεις.
Γιατί δεν είσαι έτοιμη να αποχωριστείς όσα γνώρισες με τ' όνομά τους,
οικεία βλέμματα κι αγαπημένα χέρια. Μιλάς στους νεκρούς σα να σ' ακούνε.
Όμως εκείνοι, δεν κατατρέχονται από τους δικούς μας φόβους κι ανάγκες,
δε χρειάζονται, όπως εσύ, όνομα για κείνους ή τους άλλους. Δεν ακούνε.
Άλλη απάντηση από την εικόνα τους μέσα σου άσκοπα την προσμένεις".

"Η λογική είναι σίδερο πιο βαρύ από τον χαμό", του είπε πικραμένη.
Και δίνοντας ώθηση στα λεπτά σα καλαμάκια πόδια της, πήδηξε στο κενό.