Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

29/11/14

το κενό

«Χαρισμένο σε κείνους, που όπως εγώ, αγαπήσανε το κενό», έγραψε..
«το κενό είναι ο πιο βέβαιος τρόπος να συναντηθούν οι ψυχές χωρίς
να πληγώσει η μια την άλλην. Το κενό είναι ο μόνος τρόπος να δοθείς
χωρίς να φοβάσαι πως έκανες κάτι λιγότερο ή περισσότερο, από όσο αντέχεις..»

Και γράφοντας αυτές τις λέξεις, έκλεισε το παράθυρο σαν να ήταν απλώς ένα τετράδιο.
Χαμογέλασε. Δάκρυσε. Γέλασε σπαρακτικά δυνατά, σπαρακτικά αθόρυβα…
«Μαμά!.. μαμά τι έχεις, τι κοιτάς;» … «Τίποτα χαρά μου, τίποτα απολύτως»
Και κοιτώντας στα μάτια του παιδιού, οι βεβαιότητες της γίνανε καπνός,
ο πόνος μέλι…  και η μέρα άνοιξε μοναχή της ξανά το παράθυρο.
Το φως της μαρτύρησε πως δεν έχει δική της σκιά, πόσο διάφανη έγινε.
Έφερε τα χέρια μπροστά στο πρόσωπό της, και δεν είδε τίποτα. Τίποτα απολύτως.

Και κατάλαβε πως μπορεί ν’ αντικρύσει πλέον το φως,  χωρίς φόβο ν’ανθίσει
ο σπόρος της ψυχής, κι όσοι την αγαπούνε νιώσουν, ποια αληθινά  είναι.

Δεν υπάρχουν σχόλια: