γεφύρια

_Να με θυμάσαι…

_Δεν ξεχνιούνται οι άνθρωποι που συναντήθηκαν.
_Όμως φεύγεις… γιατί;
_Γιατί φοβάμαι τον χρόνο. Προτιμώ να είμαι μισός και να γνωρίζω πως κάποτε σε συνάντησα, κι είσαι το άλλο μου μισό, παρά κάποτε, ίσως, να ζήσω την απομυθοποίηση.
_Είσαι ηλίθιος και δειλός. Κι εγωιστής Μα δε με αγαπάς, δε με νοιάζεσαι καθόλου; Πως τολμάς, πως, αν εμείς είμαστε ο ένας το μισό του άλλου;
_Μη το κάνεις πιο δύσκολο απ’ ότι είναι … μη το χαλάς.
_Στο διάολο!
_Το πιστεύεις;
_....με πονάς…
_Αυτός είναι καλός πόνος. Τον αθόρυβο, ύπουλο πόνο να φοβάσαι. Εκείνον τρέμε. Γι αυτό φεύγω… για μας. Θα είσαι η δύναμη στη ζωή μου να ονειρεύομαι.. να ελπίζω….
_.. όμως σκοτώνεις την ελπίδα…
_Όχι την ελπίδα καλή μου… την σιωπή που φέρνει ο χρόνος. Αυτήν αρνούμαι.

  Δεν έμαθε ξανά νέα του.  Δεν σήκωνε ποτέ το τηλέφωνο, κι έπαψε να τον καλεί. Και όταν κάποια Χριστούγεννα  αμήχανα ξανασχημάτισε το νούμερο του, διαπίστωσε πως έχει καταργηθεί.
 Προχώρησε τη ζωή της σίγουρη πως χρειαζότανε  κάτι καλύτερο, κάτι πιο αληθινό που να αντέχει να αναμετρηθεί με τον χρόνο. Ποτέ της δεν έμαθε πως ο λόγος που ο Κώστας την χώρισε, ήταν για να μη τον δει να σβήνει, καθώς του είχε διαγνωσθεί κακοήθης όγκος .

Από αγάπη έφυγε, από αγάπη τον μίσησε. Γιατί η αγάπη δεν ξέρει μόνο να φτιάχνει γεφύρια, αλλά όταν κρίνει πως αυτό είναι καλύτερο για τον άλλον, ξέρει και να γκρεμίζει.