Αποχαιρετιστήριο

Η Ήρα με τα θλιμμένα μάτια τα υγρά,

που ο χρόνος σκέπασε με άσπρο πέπλο,
την πάντα παιδική της την καρδούλα
που σώπασε για να μην πονά.

Θαμμένη είναι σε ψηλή ραχούλα
ν’ αγναντεύει από κει τους ουρανούς,
την θάλασσα όπου αγαπούσε την αλμύρα
στα άσπρα βότσαλα και τους παφλασμούς.

Ποιος ξέρει αν ποτέ της μας γυρεύει,
ή αν λεύτερη παίζει χαρωπά.
Αν τα ματάκια της μπορούν να δουν ακόμα
ή αν το χώμα τα κράτησε κλειστά.

Αν μάταιος ο τάφος  στη ραχούλα
κι η Ήρα μας δεν είναι πια εδώ.

Θυμάμαι τις λευκές της τούφες,
να σκεπάζουν τα μάτια τα θολά,
την άσβεστη την δίψα της για χάδια,
την πάντα τρυφερή της αγκαλιά!

Κάποτε για ένα κουνελάκι
αρνιότανε και βόλτα για να βγει,
κι ένα μικρούλη γατάκι
το θήλασε σα μάνα του κι αυτή.

«Μη Ήρα ανέβεις στο κρεβάτι..
η θέση σου είναι στο χαλί..»
Αθόρυβα ανέβαινε τα βράδια
στα πόδια μας να κουλουριαστεί.

Αν γνώριζα πόσο μικρή η ζωή της
σπάνια  θα της έλεγα το μη.
Με τα παιδιά μεγάλωσε κι εκείνη
μα έμεινε το πιο μικρό παιδί.

Αντίο Ήρα μας.. (5 μήνες χωρίς την Ήρα)