ακόμα μια φορά

Θα περάσουμε μέσα από χρόνια
όπως περνά στη βελόνα η κλωστή.
Φλόγα η ψυχή θα φωτίζει
στα μαύρα σκοτάδια του νου,
κι ακτή ολόγυρα καμία.

Με ένα πούπουλο
στον άνεμο θα γράψω για πάντα
πως εδώ κατοικήσαμε, Εσύ κι εγώ.
Όπου φυσά ο άνεμος να ηχεί
γλυκιά μουσική  τ’ όνομά σου.

Τα δάση μας, τα μονοπάτια που βαδίσαμε
και κείνα που μείνανε απάτητα,
όλα θα τα σκεπάσει ο καιρός.
Μα οι ξεχασμένες κρήνες
θα βλαστήσουνε παραδείσους.

Θα είναι παράξενο να υπάρχουμε
και μετά, σε κορμιά από αγριολούλουδα
φυτρωμένα στη σχισμή βράχων,
μυρωμένα απ’ τά  μαλλιά γυναίκας,
όπου τα στόλισε το χέρι του άντρα.

Διάττων αστέρας η ζωή χάραξε με φως την ψυχή,
κι αυτή η πληγή δεν κλείνει με τα μάτια.
Θα αιμορραγούμε έρωτα κι αγάπη, φως και όνειρα
κι όταν ο κόσμος θα έχει πια τελειώσει..
Δημιουργώντας τον  ακόμα μια φορά,  απ’ την αρχή!