Χωρίς πρόσωπο.

Τελευταία φορά που κοιτάχτηκε στον καθρέφτη, ήτανε σαράντα πέντε χρονών. Από τότε πέρασε πολύς καιρός,  τόσος που ξέχασε πως μοιάζει το πρόσωπό του. Οι μνήμες που είχε, γινόντουσαν ολοένα πιο θολές…  Ελάχιστα πρόσωπα θυμότανε ακόμα, κι αυτά, όχι ολόκληρα, μα κάποιες σημαντικές  για εκείνον λεπτομέρειες.. αν τα συναντούσε τυχαία, σε κάποιο τόπο έξω από τον αναμενόμενο, εκεί που λάβανε χώρο οι μνήμες του,  το πιθανότερο θα του ήτανε άγνωστα.
Ζούσε παρακμιακά, μαζεύοντας σκουπίδια του πολιτισμού και μετατρέποντάς τα σε ψωμί, ένδυμα, ακόμα και μικρούς πολύτιμους θησαυρούς.  Ένα κουτάκι αλουμίνιο, ένα πεταμένο καλώδιο, ένα μπουκάλι , μια χαρτόκουτα, σήμαινε γι αυτόν εργασία. Ο χρόνος γι ‘αυτόν τον άντρα είχε συντηχθεί στο σήμερα, κι ούτε το πριν ήταν αρκετό ούτε το αύριο για να κάνει την καρδιά του να αλλάξει αυτή την ρουτίνα.  
Το σπίτι του ένα μικρό δωμάτιο που προοριζότανε για αποθήκη. Αν και  χαμηλό το αντίτιμο που πλήρωνε ανεπίσημα στον ιδιοκτήτη,  ήταν από κάθε άποψη αρκετά ακριβό, γι αυτό το υγρό και σκοτεινό δωμάτιο. Αυτό όμως δε φαινότανε να τον απασχολεί, καθώς, είχε μια στέγη πάνω από το κεφάλι  και ένα χώρο κατάδικο του, όπου δεν τον είχε ενοχλήσει ποτέ κανείς..  Κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί, αράδιαζε εμπρός του πολύχρωμα χαρτιά από καραμέλες, ετικέτες, αφίσες, περιοδικά ή εφημερίδες που μάζευε…. Τα ψαλίδιζε δίνοντάς τους σχήμα και υπόσταση, και σύνθετε με αυτά στον τοίχο μία ανεκπλήρωτη διήγηση. Μια ιστορία που πριν ολοκληρωθεί, είχε ήδη ξεκινήσει να σκεπάζεται από μια άλλη. Μόνο το ταβάνι έχασκε γυμνό από αυτές τις διηγήσεις,  μουντό από το γκρίζο της υγρασίας. Σαν ξάπλωνε, υπήρχαν φορές που το ταβάνι μετατρέπονταν σε διάδρομο νοσοκομείου… κι εκείνος πάνω σε φορείο που κυλά, να βυθίζεται σε δίνη, διασχίζοντας τον ατέρμονο αυτόν διάδρομο, παραδομένος σε κάθε τι καλό ή κακό, έρθει. Αδύναμος κι αδιάφορος για να το επεξεργαστεί. Ίσως μάλιστα ευχότανε μερικές φορές, κρυφά μέσα του, να κοιμηθεί τόσο βαθιά, που οι τοίχοι, ο διάδρομος, το πρωί, και αν είναι νύχτα, όλα αυτά, απλώς να πάψουνε να υπάρχουν. Να κοιμηθεί τόσο βαθιά, που επιτέλους να ξαποστάσει η ψυχή του.