Έρημος

Τριαντάφυλλα ορθάνοιχτα, με πέταλα βελούδο
στο χρώμα του σαπισμένου μήλου…
Έτσι τα μαγουλά της ήταν θαρρώ
καθώς κοιτούσε – θαλασσινό περβόλι τα μάτια της -
τον ήλιο της καρδιά της να δύει.
Άπλωνε ολόγυρα η σκιά της ως νύχτα
μα όσο κι αν σκορπούσε η ψυχή στο σκοτάδι
πάντα έμενε κάτι συμπαγές και βαρύ
και τα δυο της πόδια, ο κορμός, έστεκε άκαμπτος
λες και η πίκρα της έγινε ρίζες
και η ύπαρξή της όλη λίθινο δέντρο,
που αδύνατον να φύγει ή να πέσει
προτού ο κόσμος χαθεί.

Στις άκρες των χεριών της βαστούσε νήματα μπερδεμένα
όλους τους δρόμους που περπάτησε, κι ονειρεύτηκε,
και την έφθασαν ως εδώ… στο ύστατο βήμα.
Κισσός σκέπασε την αρχική της απελπισία,
γαλήνεψε στην ακινησία της η αγωνία… γλυκά κοιμήθηκε.
Και μέσα από την βαθιά νύχτα των σωθικών της
ανέμελα άστρα, άρχισαν δειλά - δειλά να φωτίζουν την έρημο
που κάποτε, ταξιδεύανε πλοία.