Ωδή στον Έρωτα

Ω Θάνατε,
απελπισμένε Άγγελε τυφλωμένε
που καθαρότερα κοιτάς στις ψυχές
από τα θαμπωμένα από το φως μάτια.
Ω Έρωτα ,
με τα πολλά ονόματα και μορφές
που μόνο γυμνός την χαρά σου
το πρόσωπό σου αναγνωρίζεις
ως Έσχατο
σύνορο της αλήθειας και της ζωής.
Μεταμορφώσου,
πολύχρωμο αίμα του Ουράνιου Τόξου,
μεταμορφώσου
πυρωμένο κάρβουνο στην καρδιά της νύχτας,
ξεπερνώντας το άντρο των κλεφτών και της απελπισίας,
αποδεχόμενος
πως πέρα από το ύστατο σύνορο της απελπισίας
ο μόνος άνεμος, ο μόνος τόπος, το μόνο φως
είναι η Ελευθερία της γύμνιας σου.
Της γύμνιας από κάθε υπόσχεση, ελπίδα, αιωνιότητα.
Ωραίος ως Θάνατος, Έρωτας,  Λεύτερος,
στεφανωμένος μακάρια σιωπή και ατάραχη δόξα,
Άστρο αχαρτογράφητου ουρανού
που ούτε ποιητές ούτε ζωγράφοι ή γλύπτες,
παρά μόνο κάποιο φιλί, κάποτε,
που ίσως δεν δόθηκε και ποτέ,
μπόρεσε τέτοια τιμή σε Σένα μόνο,
να προσφέρει.