«Μάτια μου, μ’ έκανες κομμάτια.. δεν σε κατηγορώ όμως. Όλα ήταν εκεί, από την αρχή , όλα μαρτυρούσανε που θα οδηγούσε όλο τούτο – η λογική μου κραύγαζε μα η ψυχή μου ήτανε ολότελα δοσμένη σε σένα… σαν ένα σκυλάκι που κι αν το χτυπάς και το διώχνεις εκείνο μένει ακατανόητα πιστό, ρίχνοντας το φταίξιμο σε κάποιο αόριστο δικό του λάθος. Τέτοια υπήρξε η σχέση μας. Σχέση εξάρτησης κι υποταγής. Εξάντλησα όλο το απόθεμα της αντοχής μου, έμεινα μόνη στην καρδιά της ερήμου πολύ καιρό, τόσον που ένιωσα πως δεν είμαι παρά μια χούφτα άμμος σκορπισμένη στην άμμο, Άνεμε. Παρά την θύελλα που έφερες στη ζωή μου, ήσουν μόνο αυτό: ένας άνεμος, ανίκανος να κρατήσει οτιδήποτε ολόκληρο στην αγκαλιά του. Μα εκεί που έλεγα πως όλα έχουνε τελειώσει, και καμία προοπτική δεν έβρισκα να σχεδιάσω, να ονειρευτώ, να πράξω οτιδήποτε, εντελώς ξαφνικά η θύελλα σταμάτησε κι έπαψε η επιρροή που είχες πάνω μου.
Νιώθω ανόητη και πληγωμένη, όχι από
σένα, δεν έχεις πλέον εξουσία πάνω μου, αλλά από την ίδια την ανοησία μου που με τύφλωσε κάνοντάς με να πετάξω στα σκουπίδια πέντε χρόνια της ζωής μου.
Αυτό το γράμμα, είναι το τελευταίο δώρο μου σε σένα. Δεν χρειάζεται να έχεις την έγνοια μου, να ανησυχείς, ή να με σκέφτεσαι με όποιον τρόπο. Λευτερώθηκα και με την δύναμη της ελευθερίας που με τόσο σκοτεινό τίμημα απόκτησα, σε λευτερώνω. Μετά από αυτό το τελευταίο γράμμα κι επίλογο, μπορώ να ομολογήσω χωρίς ενοχή πως κρατώ μυστικό στον εαυτό μου, άνεμε, πως μου είσαι απόλυτα αδιάφορος. Ζήσεις, πεθάνεις, περνάς ή όχι καλά, δεν με αφορά. Δεν στο γράφω ούτε από εγωισμό, ούτε με κακία, θα μπορούσα ίσως να σου πω πως σου εύχομαι τα καλύτερα και να ευτυχίσεις.. όμως ειλικρινά, δεν μου καίγεται καρφάκι.»
Στάθηκε μπροστά από το γράμμα, το διάβασε ακόμα μία φορά, ταλαντεύτηκε αν θα πατήσει ή όχι αποστολή. Όχι, αυτό το γράμμα, ήταν ένα δώρο για την ίδια, όχι σε εκείνον όπως έγραψε. Αν το είχε γράψει σε χαρτί, θα μπορούσε να του βάλει φωτιά και να το κάψει, καθώς ακούει την μουσική της και πίνει, ένα ποτήρι κόκκινο κρασί… Άχαρο το “delete” … Η φλόγα έχει ιεροτελεστική δύναμη , την μαγεία ν’ απελευθερώνει την ύστατη σκέψη από τα μάτια καθώς την μετατρέπει σε στάχτη. Έτσι λοιπόν, προτού πατήσει “delete” το εκτύπωσε, κι ύστερα με το τσιγάρο της του έβαλε φωτιά. Το τελευταίο κομμάτι χαρτιού, το κράτησε πάνω από το ποτήρι της, και το άφησε, καθώς η φλόγα πλησίασε τα δάχτυλά της, να πέσει μέσα… Τάραξε το ποτήρι της, και άδειασε ό,τι απόμεινε από το φάντασμα πέντε χρόνων, από το ανοιχτό παράθυρο… «Τέτοιες επιστολές» σκέφτηκε, «θα υπάρχει λόγος που γράφονται βράδυ, ή λίγο πριν το ξημέρωμα». Στο νου της, η αυγή θα ερχότανε σαν μία ακόμα φλόγα, να αποτεφρώσει ό,τι άφησε η φλόγα που άναψε το τσιγάρο της… την γεύση από το ποτό που μοιράστηκε με κάποια που απλώς δεν υπήρξε.
Αυτό το γράμμα, είναι το τελευταίο δώρο μου σε σένα. Δεν χρειάζεται να έχεις την έγνοια μου, να ανησυχείς, ή να με σκέφτεσαι με όποιον τρόπο. Λευτερώθηκα και με την δύναμη της ελευθερίας που με τόσο σκοτεινό τίμημα απόκτησα, σε λευτερώνω. Μετά από αυτό το τελευταίο γράμμα κι επίλογο, μπορώ να ομολογήσω χωρίς ενοχή πως κρατώ μυστικό στον εαυτό μου, άνεμε, πως μου είσαι απόλυτα αδιάφορος. Ζήσεις, πεθάνεις, περνάς ή όχι καλά, δεν με αφορά. Δεν στο γράφω ούτε από εγωισμό, ούτε με κακία, θα μπορούσα ίσως να σου πω πως σου εύχομαι τα καλύτερα και να ευτυχίσεις.. όμως ειλικρινά, δεν μου καίγεται καρφάκι.»
Στάθηκε μπροστά από το γράμμα, το διάβασε ακόμα μία φορά, ταλαντεύτηκε αν θα πατήσει ή όχι αποστολή. Όχι, αυτό το γράμμα, ήταν ένα δώρο για την ίδια, όχι σε εκείνον όπως έγραψε. Αν το είχε γράψει σε χαρτί, θα μπορούσε να του βάλει φωτιά και να το κάψει, καθώς ακούει την μουσική της και πίνει, ένα ποτήρι κόκκινο κρασί… Άχαρο το “delete” … Η φλόγα έχει ιεροτελεστική δύναμη , την μαγεία ν’ απελευθερώνει την ύστατη σκέψη από τα μάτια καθώς την μετατρέπει σε στάχτη. Έτσι λοιπόν, προτού πατήσει “delete” το εκτύπωσε, κι ύστερα με το τσιγάρο της του έβαλε φωτιά. Το τελευταίο κομμάτι χαρτιού, το κράτησε πάνω από το ποτήρι της, και το άφησε, καθώς η φλόγα πλησίασε τα δάχτυλά της, να πέσει μέσα… Τάραξε το ποτήρι της, και άδειασε ό,τι απόμεινε από το φάντασμα πέντε χρόνων, από το ανοιχτό παράθυρο… «Τέτοιες επιστολές» σκέφτηκε, «θα υπάρχει λόγος που γράφονται βράδυ, ή λίγο πριν το ξημέρωμα». Στο νου της, η αυγή θα ερχότανε σαν μία ακόμα φλόγα, να αποτεφρώσει ό,τι άφησε η φλόγα που άναψε το τσιγάρο της… την γεύση από το ποτό που μοιράστηκε με κάποια που απλώς δεν υπήρξε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου