Στην ερώτηση «που είναι οι διανοούμενοι στην εποχή μας», ανταπαντώ πως το σωστό ερώτημα είναι "που είναι ο άνθρωπος", και σε συνέχεια του πρώτου αυτού ερωτήματος, "που είναι ο άνθρωπος μέσα μου". Σε μια εποχή που η πληροφορία είναι διαθέσιμη και λιγότερο αδάμαστη από όποια άλλη εποχή, καταστεί προσωπική επιλογή το να φερόμαστε ως «χειραγωγημένοι» ή να σταθούμε, ο καθένας προσωπικά, στο ύψος του ανθρώπου, ώστε να αντέχουμε να δούμε στα μάτια τον συνάνθρωπο, τον εαυτό μας, τα παιδιά μας. Το ύψος των περιστάσεων δεν είναι απαραίτητα και θορυβώδες… Βλέπω γύρω μου διαφθορά, ατομικισμό, ανθρώπους να κοιτάνε ως την άκρη της μύτης τους και ως εκεί που κάθονται. Μήπως όμως τώρα έγινε έτσι ο κόσμος μας; Κι από την άλλη, βλέπω καθημερινά κι ανθρώπους. Ανθρώπους που σέβονται, αγαπούνε, πράττουν, κι είναι κι αυτοί πολλοί, ίσως πιο πολλοί από οποιαδήποτε άλλη εποχή. Απλώς αυτός που κραυγάζει τραβά την προσοχή περισσότερο από εκείνον που χωρίς κραυγές, είναι άνθρωπος. Το να είσαι άνθρωπος, είναι κάτι που υπάρχει παντού, σε κάθε επιλογή, συναναστροφή, πράξη. Από το πώς περπατάς στο δρόμο, που στρέφεις ή όχι το βλέμμα, αν θα πετάξεις κάτω ένα χαρτί ή αν θα σπρώξεις μία πέτρα στην άκρη για να μην σκοντάψει ο επόμενος, από το πώς οδηγείς ή αν αντιμετωπίζεις με ευγένεια τον εργαζόμενο που σε εξυπηρετεί, αν νοιάζεσαι για το τι περνά αυτός που είναι απέναντί σου αλλά κι αυτός που έμεινε πίσω σου, αν όταν έχεις επιλογή να διαλέξεις ανάμεσα στο ατομικό συμφέρον και το κοινό καλό επιλέξεις το κοινό καλό, αν μάχεσαι για τις αξίες σου παρά το έκαστο τίμημα… Να αφιερώνεις χρόνο για να ενημερώνεσαι, μη θεωρώντας το βαρετό, επειδή γνωρίζεις πως η γνώση δημιουργεί την επιλογή και η σωστή επιλογή, έχει επίδραση στη ζωή όλων μας.
Οι «διανοούμενοι» παραδοσιακά υπήρξανε ένα από τα όπλα του συστήματος, σπάνιες οι περιπτώσεις που προέκυψε από την επιρροή τους κάτι καινούργιο και καλό. Το «βήμα» και το «κοινό» αλληλεπιδρούν, και θα έλεγα μάλιστα πως το δεύτερο είναι που πρωτίστως ορίζει με την στάση του, το πρώτο. Το σύστημα αναπαράγει τον εαυτό του, και η μετάθεση της ευθύνης των προσωπικών μας επιλογών στα γρανάζια του, παραείναι εύπεπτη, αναληθές, και «βολική». «Ο διάβολος», λένε, «προσπαθεί να πείσει τους άλλους πως δεν υπάρχει, ώστε να δρα ανενόχλητος». Το ερώτημα, όπως το βλέπω, κι όπως το κατανοώ, είναι πάντοτε ένα, και απόλυτα προσωπικό: Ο Άνθρωπος. Κι αυτό είναι κάτι που δεν χωράει σε περγαμηνές, θέσεις, αν είσαι έχων ή μη… είσαι η δεν είσαι και πράττεις ανάλογα. Τόσο απλά. Οι μεγαλύτερες αλήθειες κι αξίες είναι εκείνες που χωράνε μες την καθημερινότητά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου