Απολογία

Όλο μικραίνω τον κύκλο μου, ένα νησί που διαρκώς γκρεμίζεται, μέχρις ότου οι φτέρνες να μην έχουνε να πατήσουνε πουθενά, και τα δάχτυλα να μετεωρίζονται ανάμεσα στο πουθενά και το πτερύγιο ενός καρχαρία. ‘Ένα νησί από άμμο, κάθε κύμα με αφήνει λιγότερο. Γυμνός από «εγώ» και άμυνες, στωικά, απολαμβάνω το νησί που χάνεται, τον τρόπο που το πολύ περιορίζεται στο ελάχιστο αναγκαίο. Μα καθώς ως γλάροι οι επιθυμίες απομακρύνονται κάτω από το γεγονός πως το νησί όλο μικραίνει, ακόμα και το αναγκαίο γίνεται τόσο μικρό, που ίσως στο τέλος, με την ελαφρότητα μιας λάμψης που χωρά στην κορυφή ενός τόσου δα κύματος, η ανάγκη μου να είναι τόσο ελαφριά που να μπορεί να ίπταται χωρίς φτερά, μόνο από το ίδιο της το βάρος.