σκέψεις

Φαντάσου τον κόσμο σαν ένα κόσμο γεμάτο από κουτάκια. Κάθε κουτάκι μία ή πολλές ιστορίες, ένα διαμέρισμα, τοίχοι σιωπής, τοίχοι καθρέφτες φτιαγμένοι από μυστικά αλλά και διάφανοι τοίχοι… Μέσα τους μένουνε άνθρωποι, ψυχές που ίσως δε θα μπορούσανε να δούνε ποτέ έξω από αυτό τον τοίχο…
Κάποτε έμεινα για λίγο σε μια γειτονιά, με μια γειτόνισσα που γνώριζε τα πάντα για όλους όσους μένανε στη γειτονιά και σχεδόν όσους την διάβαιναν σε καθημερινή βάση. Ήρθε μία γυναίκα και χτύπησε το κουδούνι σε ένα όχι και τόσο αντικρινό της διαμέρισμα. Η γειτόνισσα πρόβαλε από το πουθενά το κεφάλι της «Την Ελένη θες;;» .. «ναι» απάντησε διστακτικά η πιθανώς επισκέπτρια, βλέποντας σαστισμένη το παράξενο πλάσμα που το μισό του κορμί κρεμότανε από το παράθυρο για να την κοιτά καλύτερα. «Δεν θα αργήσει, γιατί πήρε μόνο το μικρό της τσαντάκι, που έχει το πορτοφόλι της μέσα. Όταν αργεί φορά την μεγάλη τσάντα, κάπου εδώ κοντά θα πήγε να ψωνίσει»!
Τι είναι αυτό που έκανε τόσο σημαντική την γειτονιά γι’ αυτή την γυναίκα, ώστε να θέλει να γνωρίζει όλα όσα συμβαίνουνε σε αυτήν; Υποθέτω η έλλειψη προσωπικής ζωής, ο χρόνος που περνά μέσα στο μικρό της κουτάκι και η ανάγκη της να βγει από αυτό, χωρίς ωστόσο να γνωρίζει πως… Το εργασιακό περιβάλλον, μπορεί για κάποιους άλλους να αποτελεί μία άλλη έκφανση αυτής της γειτονιά… Το ίδιο η πολιτική, η μπάλα, κι άλλα πολλά πεδία μονόπλευρα ή πολυδιάστατα. Οι άνθρωποι θέλουνε να νιώθουνε πως ανήκουνε κάπου.. να νιώθουνε σημαντικό κομμάτι του χώρου και της κοινότητας που ζούνε. Υπάρχει ο υγιής τρόπος όπου οι άνθρωποι ξεκινάνε γνωρίζοντας τον εαυτό τους, τις ανάγκες και τα «θέλω» τους, τα όριά τους και τα μη όριά τους. Και που επιδιώκουνε ανθρώπινη κι ουσιώδες επαφή, όχι να ανήκουνε σε ένα χώρο, αλλά να είναι πραγματικό μέλος του, απέχοντας ταυτόχρονα από όλα όσα είναι αντίθετα με αυτή την επιδίωξή τους. Κι υπάρχουνε κι οι άλλοι τρόποι, οι τρόποι της μοναξιάς, της απελπισίας, της τρέλας, της αντίδρασης ή της εισβολής…
Υπάρχει η ομιλία, η γραφή με την οποία μπορούμε να μιλάμε σχεδόν άμεσα ή, και και να «συνομιλούμε» με πλάσματα που ζήσανε χιλιάδες χρόνια πριν από εμάς, σε διαφορετικές συνθήκες και γωνιές της γης… Το τηλέφωνο υπήρξε μια αληθινά τεράστια επανάσταση, όμοια και το ραδιόφωνο, η τηλεόραση. Κάνανε την «μεγάλη» γειτονιά πολύ μικρότερη με τον τρόπο τους. Κι ύστερα το διαδίκτυο, τα blog, τα social media, που τόσο έχουνε κατηγορηθεί κι όμως έχουνε και τόσα προσφέρει… Όπως κάθε τι, το καλό ή το κακό που προκύπτει από αυτό έγκειται στην ορθή ή λάθος χρήση του, στον ίδιο τον χρήστη. Θα μπορούσε ίσως κανείς να πει, πως καθώς ο αλκοολικός δεν έχει δύναμη να διατηρήσει το μέτρο, έτσι και η ευεξία της αποδοχής καθώς στα social media λίγο πολύ ο καθένας διαλέγει να κινηθεί σε χώρους αρεστούς, μπορεί να δρα με παρόμοιο τρόπο όπως το αλκοόλ. Να αποκόπτει τον άνθρωπο από το ρου της πραγματικότητας, τις επιλογές εκείνες που θα μπορούσανε σε προσωπικό έστω επίπεδο να αλλάξουνε το ρου της ζωής του, να εκτονωθεί και να αδρανήσει το ίδιο εύκολα… Αυτό μπορεί να συμβεί. Όμως πρόκειται για το αποτέλεσμα, όχι το αίτιο. Θυμάμαι εκείνη την εποχή που η ποιοτική τηλεόραση παρέδιδε την σκυτάλη στο εύκολο θέαμα, το φθηνό θέαμα. Ανθρώπινες αρένες που προκαλούσανε με μεγάλη επιτυχία τους ανθρώπους να βάλουνε το μάτι στην κλειδαρότρυπα, κοιτώντας την ζωή ως ένα πείραμα, και όμοια να αποστασιοποιείται σιωπηλά κι από την ίδια τη ζωή του, κοιτώντας την ως θεατής από ψηλά. Τις μεξικάνικες σειρές που κάνανε τις νοικοκυρές να κάψουνε το φαγητό τους.. Πιστέψτε με, αυτός που έχει την τάση να εθιστεί, που έχει χάσει τα ενδιαφέροντά του, έχει απωλέσει την κυριαρχία στον εαυτό του, έχει πολύ λιγότερη πιθανότητα να εθιστεί στο διαδίκτυο από το να ζει ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους… χωρίς ούτε ένα παράθυρο. Γιατί κακά τα ψέματα, η πληροφόρηση, τα ερεθίσματα που προσφέρει, η δύναμη της συνομιλίας, της ανταλλαγής απόψεων – ακόμα κι αν αυτό συμβαίνει ακούσια, μειώνουνε την απομόνωση του ανθρώπου. Μπορεί να εργάζεσαι όλη μέρα, να γυρνάς μία ώρα στο σπίτι.. τι θα έκανες, χωρίς χρήματα στη τσέπη, χωρίς αρκετό χρόνο, από το να χαζέψεις ίσως στην τηλεόραση πριν πέσεις για ύπνο; Όμως έχεις μία ώρα δυνατότητα να μπεις, να δεις, να ακούσεις μουσική, να διαβάσεις, να μιλήσεις αν θες ή απλώς να ακούσεις… Υπάρχουν άνθρωποι που διαβάζουνε πολύ περισσότερο χάρη στο διαδίκτυο, που σκέπτονται περισσότερο, που βρήκανε αληθινούς φίλους που η φιλία τους συνεχίστηκε κι έλαβε χώρο εκτός οθόνης, απλά και μόνο γιατί αυτό ζητούσανε, αυτό βρήκανε. Κι ίσως να μη το είχανε κάνει χωρίς αυτό το παράθυρο, ή πιο σωστά πόρτα, στον κόσμο.. Δεν είναι τυχαίο πως οι κυβερνήσεις θα θέλανε πολύ να επιβάλλουνε, αν μπορούσανε, τον έλεγχο σε αυτό τον ανεξέλεγκτο εχθρό τους, που προάγει μέσω της αλληλεπίδρασης τον νου, τον άνθρωπο, τον πολίτη του κόσμου. Υπάρχουνε τα στρεβλά, αλλά τα θετικά είναι σημαντικά περισσότερα. Άλλωστε, όπως με όλα τα μέσα, είμαστε εμείς που καθορίζουμε με την προσωπικότητά μας, τις επιδιώξεις και τις επιλογές μας, αυτό που θα προσφέρουμε και θα αποκομίσουμε χρησιμοποιώντας το διαδίκτυο.