Όταν φοβάμαι μανταλώνω το αύριο.. χωρίζω στα δυο, σα να
ήτανε χτένι, με το χέρι μου τις έγνοιες… από κει τα σύννεφα της φωτιάς, από δω
του νερού.. και πιο κει τα σύννεφα σκόνης, να περιφέρονται μόνα τους, αδέσποτα
κι ενοχλητικά. Μαζεύομαι και γίνομαι ένα μικρό τόπι στα στενά ασυννέφιαστα
μονοπάτια που πρόσκαιρα ανοίγονται προτού ο καπνός από τις έγνοιες σμίξει πάλι
φωτιά, νερό, χώμα… Παράταιρη φύση ο άνθρωπος, κανείς δεν αντιπαλεύει πιο πολύ
τη φύση του, κανένα άλλο πλάσμα δεν έχει χειρότερο εχθρό τον εαυτό του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου