Χρώματα...

Κάθε άνθρωπος ένα χρώμα.. κάθε χρώμα μια μουσική.. γεννάνε ρυθμό, παλμό, ζωή... Ρυθμοί που συμπληρώνουνε ο ένας τον άλλον, βήματα που σβήνουνε το ένα μέσα στο άλλο... μέχρι που και οι δυο είτε γίνονται κανείς, ή που φτάνουνε πιο πέρα από κάθε προσδοκία. Και ρυθμοί αταίριαστοι, κόσμοι με τέτοιο τρόπο διαφορετικοί, ή τόσο όμοιοι που απωθούνται. Μα οι άνθρωποι έχουνε μεγάλη φαντασία, κι ωστόσο κοινότυπη ως προς αυτό: να προβάλλουν και να βλέπουν έτσι στον άλλον, εκείνο που ψάχνουνε. Τα δικά τους θέλω, πιστεύω, ανάγκες, τα δικά τους βιώματα, το δικό τους χαρακτήρα. Μα καθώς ο χρόνος φθείρει στα δόντια του κάθε απάτη, έρχεται η ώρα που φτύνουνε αηδιασμένοι την επίπλαστη αυτή εικόνα που οι ίδιοι δημιουργήσανε και συντηρούσαν με κόστος ψυχής. Γεμάτοι απογοήτευση, κουρασμένοι, οργισμένοι, συχνά νιώθοντας ανήμποροι να ξεκινήσουνε πάλι από την αρχή χωρίς το λάβαρο μιας άλλης αυταπάτης, καίνε όλη τη δύναμη και την ομορφιά που έχει η ζωή μέσα τους, λιβανίζοντας κι εξορκίζοντας όχι τις αιτίες του κακού και τη δυστυχία τους όπως θα θέλανε, μα, άθελά τους, τη ζωή. Κατηγορούνε όσους τολμούνε να ζήσουν όπως δεν ζήσανε, σκαρφίζονται ηθικές δικαιολογίες για τη δειλή υποταγή τους, προτάσσουν τη στρεβλή λογική τους ως ασπίδα στο συναίσθημα, τα θέλω, την αποδοχή της ύπαρξής τους ως φύση λεύτερη, προορισμένη πάνω απ’ όλα για να ζήσει.. Την αγάπη, τον έρωτα, το φως που προκύπτει από τη συνύπαρξη αυτών των δυο, να δημιουργήσουνε και να μοιραστούνε τις χαρές και τις λύπες... και με τόσο φως μέσα τους εγκλωβισμένο σε ένα σπόρο που χρειάζεται πίστη κι αγάπη για ν’ ανοίξει και να βγάλει ανθό, τριγυρίζουν ως σκιές, παγίδες του φωτός, καταστρέφοντας ό,τι αυθόρμητο, αθώο μες τη νεότητά του, όμορφο στην αθωότητά του. Κοιτώντας φυλακισμένοι το κόσμο, μάθανε να μην ανέχονται την ιδέα πως μπορεί να υπάρχει κάποιος κόσμος έξω από τη φυλακή τους αυτή. Γιατί τότε θα έπρεπε να δεχτούνε πως, ζούνε φυλακισμένοι.
Στρέφουν λοιπόν τα βέλη τους για όσα ζήσανε, όσα δεν γίνανε ή γίνανε με λάθος τρόπο, όχι στις επιλογές τις δικές τους, αλλά στον καθρέφτη που τοποθετούσανε στα πρόσωπα των άλλων κάθε που κάνανε τις επιλογές τους. Ο απατεώνας δεν είναι στα μάτια τους οι ίδιοι, αλλά ο άλλος, ή οι άλλοι... και μοιάζουνε τότε, έχοντας τη σκιά τους σα σάβανο τυλιγμένο στη ψυχή τους, έρμαιο μιας ατέρμονης πτώσης στο πηγάδι της ζωής, μέχρις ότου, κάποιος να το σκεπάσει και να χαράξει πάνω του το όνομά τους και κάποιες χρονολογίες εξαιρετικά ασήμαντες...

Μα υπάρχουν κι εκείνοι, ευτυχώς, που βρίσκουν την δύναμη της αποδοχής του εαυτού τους. Που από σκοτεινή πέτρα που πέφτει, γίνονται πτηνό και δραπετεύουν. Με όλο το κόστος της συνειδητοποίησης, τον θρήνο, τον πόνο του να γεννιέσαι ξανά σε ένα κόσμο γεμάτο ανισότητες κι αντιθέσεις, όπου ούτε το όνειρο χαρίζεται, ούτε η ελευθερία είναι δεδομένη μόνο και μόνο επειδή ο καθένας έχει δικαίωμα σε αυτή... Κι όπου όλα χτίζονται με μόχθο, γκρεμίσματα, πισωγυρίσματα κι αναθεωρήσεις. Και δεν έχει σημασία αν έχει βάλει κάποιος μόνο μια πέτρα πάνω στην άλλη, ή αν ύψωσε γεφύρι ολόκληρο, αλλά με πόση αγάπη έβαλε αυτή τη πέτρα ή έχτισε το γεφύρι. Και με ποιους, και γιατί, το μοιράστηκε... και πως ποτέ δεν είναι αργά, να αγαπήσει κανείς τον εαυτό του και μέσα από αυτόν τη ζωή, τους άλλους, τον ατελή κόσμο μας..