Γραμμή της ζωής

Όλα αρχίσανε σαν ένα αστείο.. ένα πείραγμα χωρίς πρόθεση να εξελιχθεί σε οτιδήποτε άλλο... τα χαμόγελα.. το άγγιγμα στη παλάμη για να ταξιδέψει το δάχτυλο πάνω στη γραμμή τη ζωής, προτού ακούσια καταλήξει να φτιάχνει ομόκεντρους κύκλους στο όρος της Αφροδίτης... Το χέρι δεν αποτραβήχτηκε, το βλέμμα αμήχανα δειλό.. Ο χρόνος μίκρυνε, το γρήγορο τικ τακ της καρδιάς τους δεν άφησε χρόνο αρκετό στο νου να υπολογίσει πόσο το λάθος, πόσο το σωστό...
Το σούρουπο τους βρήκε και τους δυο να κοιτάνε τη γη από τη κορυφή του όρους, σφιχτά αγκαλιασμένοι, με το κορμί να πονά γιατί ακόμα κι αυτή η μικρή απόσταση ανάμεσά τους, να ζει ο καθένας στο δικό του σώμα, υπήρξε ανυπόφορα οδυνηρό.
Όχι οι ίδιοι, μα κάποιοι άλλοι που γεννηθήκανε από αυτούς τους ίδιους, οδηγημένοι από το πόνο, ταξιδέψανε προς τη λύτρωση.. Κάτω από τα άστρα, με καράβι την επιθυμία, ο κόσμος έμοιαζε τέλειος παρ’ όλες τις ατέλειές του, την αδικία και τον φόβο που τον ορίζει.. Γυρίσανε τον κόσμο τρεις φορές. Τόσες μόνο.
Κάθε φορά που μετά χωρίζανε, με την ψυχή λαχανιασμένη κι ήμερη απ’ τα τόσα άστρα, και την καρδιά να χτυπά αργόσυρτα, αρνούμενη να ξυπνήσει από την ευτυχία του να αποκοιμιέται η μια πάνω στην άλλη, έβρισκε το χρόνο να τρυπώσει ανεπαίσθητα - κυρίως σ’ εκείνη - ο φόβος πως όσα γίνονται μαζί σε λίγο δε θα είναι, για όσο, και πως ο καθένας τους θα πρέπει να επιστρέψει στους δικούς του ρυθμούς, τους δικούς του ανθρώπους, τη διαφορετική τους ρουτίνα.
“Δεν αντέχω να μοιράζομαι όταν αγαπώ..” του είπε.
Ήθελε να της απαντήσει “ούτε και γω.. κι αν η ζωή είναι άγραφο χαρτί, ποιος μπορεί να ξέρει από πριν, που μπορεί να καταλήξει ένα ταξίδι κάτω από τα άστρα.” Μα αντί αυτού, προτίμησε να τη διαφυλάξει από το δηλητήριο που κρύβει κάτω από το χάδι της, η ελπίδα.. Της είπε λοιπόν, πως αυτό δε θα μπορούσε να συμβεί. Πως δεν έχει πρόθεση να επιτρέψει στον εγωισμό του να πληγώσει τους ανθρώπους που νοιάζεται κι αγαπά. Και πως ο ίδιος, δεν έχει κανένα πρόβλημα να μοιράζεται. “Η καρδιά δεν φτωχαίνει αν την κόψεις σε πολλά κομμάτια” κατέληξε, και την ίδια στιγμή μετάνιωσε που της είπε κάτι που τόσο την απογοήτευσε και που ούτε ο ίδιος πιστεύει.
Κι έτσι εκείνη γέμισε τύψεις, ο φόβος κι η αξιοπρέπεια την ωθήσανε να κρατά απόσταση. Κάθε φορά, βρισκόντουσαν όλο και πιο σπάνια, κυρίως επειδή εκείνος επέμενε.. Και κάθε φορά η απόσταση ήτανε μεγαλύτερη. Ώσπου κι εκείνος, σταμάτησε να της το ζητά.. Κι απ’ όλο αυτό έμεινε μονάχα ένα όνειρο.. Ένα όνειρο που ξέρεις πως το έζησες, αλλά γνωρίζεις και πως, δεν έχει θέση σε αυτόν τον κόσμο. Ένα όνειρο μακρινό, όπως τ’ αστέρια το κατακαλόκαιρο, τόσο παρών, τόσο μακριά, όπου ταξιδεύει φορές φορές ολομόναχη η ψυχή τις νύχτες, να γεμίσει φως και να ξεκουραστεί αφημένη – για όσο – στις φτερούγες τ’ ονείρου.
“Μη με ξεχάσεις..” , θα ήθελε να της πει... “δε σε ξέχασα.. είσαι πάντα εδώ...” . Μα η καλύτερη παρέα στις μοναχικές πορείες τη νύχτα, τις πορείες που οδηγούν έξω απ’ τα σύνορα του ανέφικτου και το πεπερασμένο αυτού του κόσμου, είναι η σιωπή.