Φαντάσματα

Οι αναμνήσεις πόσο αταίριαστα ταξιδεύουν στον χρόνο,
μέσα σε σχήματα καπνού εγκλωβισμένες, τάχα λεύτερες.
Τρέμει το χέρι καθώς η σκέψη μεθά, πάλλονται τα χείλη
άηχα, κι η καρδιά ανάβει φωτιά και πηδά μέσα να καεί.
Φλόγες παγωμένες, τα πολύχρωμα παγωμένα άκρα τους
καθώς χορεύουν, γίνονται  νιφάδες και τοπίο λευκό.
Όπως το ρόδο χάνει το χρώμα, το άρωμα, την αίγλη
καθώς σαπίζει ώσπου σκορπά σκόνη στον άνεμο,
έτσι και τα όνειρα σαν πεθάνουν δεν είναι πια όνειρα.
Κι όταν ο νους τα καλεί, παραδομένος σε κάποια σκιά
που κακοφόρμισε τα λογικά του, δεν είναι το φάντασμα
που απλώνει γέφυρα το χέρι του, μα το σκοτάδι του νου
που ζητά πέρασμα να χτίσει από την άλλη μεριά.