Αναμονή.

Κάλπικα κέρματα, παλιά φεγγάρια,
στη χούφτα βάσταγες τα βράδια...
Στην τόση θλίψη σου είχα απορήσει
πως λάμπεις όμορφα σαν δύση!

Κάθε φεγγάρι, απ’ τά θαμμένα,
στα μάτια φώτιζε τα περασμένα,
ασήμι γλίστρησε στο μάγουλό σου
και σφράγισε τα χείλη σου κερί.

Το σώμα ψέλλισε «έφθασε η ώρα,
βάλε φωτιά να λιώσεις το κερί».
Κι ένα βράδυ – όμοια πόσα!,
δραπέτευσε στη νύχτα σαν πουλί.