άτιτλο

Ένα σύννεφο σε μια κλίνη, ιδρώνει, καίγεται, λιώνει. Τα μαλλιά της ένα με τα κύματα, στο βλέμμα της σπαρταρά ένα χρυσόψαρο. «Σώσε με», ουρλιάζει αμίλητη. Χώμα κι ουρανός γίνανε ένα, κλίνη, τάφος, ελπίδα, χαμός, ένα ασημένιο πτηνό φτεροκοπά δυνατά. Μες τα φτερά του συνθλίβει τον κόσμο. Τα σπασμένα γυαλιά άστρα σκορπούνε στο διηνεκές, άστρα αιχμηρά στην καρδιά μου. Στον τάφο θα μπω, στην κλίνη σου μέσα, στη μήτρα που τον πόνο γεννά θα κρυφτώ, ώσπου το χρυσόψαρο λυτρωθεί, νεκρό, μ’ ένα δάκρυ.