ατιτλο

Η εικόνα που έχω για τη μνήμη, είναι σαν τα ποτάμια που σκαλίζουν τη γη, άλλοτε βαθιά, ακόμα κι αν είναι καμωμένη από πέτρα, κι άλλοτε, σα της βροχής το χάδι, που αρκεί λίγος ήλιος κι αγέρας να την στεγνώσει, και σύντομα να ξεχαστεί κάτω από τα βήματα του καιρού… Είναι χαρακές που κι αν ακόμα ξεχάσεις το όνομά τους , τον τόπο που συνέβη το γεγονός, το πως ή το γιατί, άθελά καθώς το χέρι, το δικό σου ή κάποιου άγνωστου - που μπορεί να είναι ακόμα κι ο εαυτός σου, αγγίζει κάποια στιγμή την ουλή, αυτή ξυπνά τη ζωή που κρύφτηκε μέσα της, σαν σπόρος ενός λουλουδιού που ξυπνά από τον λήθαργο του χειμώνα, σαν μπόρα ξαφνική ή σα να μεσουράνησε ο ήλιος καταμεσής της νύχτας. Όσα βαθιά αγαπήσαμε, νιώσαμε, μας φόβισαν ή και μας πλήγωσαν, ακόμα και χωρίς χάρτη χρονικό ή όνομα, θα είναι πάντα εκεί. Κομμάτι του εαυτού μας. Υπάρχουν βέβαια κι αυτά που μεταφέρουν τα ποτάμια.. Και μια βαθιά αίσθηση ανακούφισης κι ελευθερίας, καθώς, όλα τους θα εκβάλουν κάποτε , και θα γίνουνε ένα με τη θάλασσα… Είναι η ίδια αίσθηση, πως, όσο κι αν διαφοροποιήσουμε τη ζωή μας, θα ανήκουμε πάντα στο όλο, και θα βρισκόμαστε κάπου αναμεταξύ του παντού και του πάντα.