Ο χρόνος της μέρας συρρικνώθηκε σε τρεις, άντε τέσσερις ώρες. Έπειτα ο νους γκρεμίζεται, ο λήθαργος τον καταπίνει. Το σώμα μουδιάζει και μαζεύεται σαν κάμπια μέσα στο κουκούλι. Πόσο διαρκεί η αναμονή της Άνοιξης; Πόσο βαστά η νύχτα;
Προβολείς μεγάλοι, υπέρλαμπροι, φωτίζουν από άκρη σε άκρη την Ιχθυόσκαλα. Ωστόσο το μικρό παράθυρο και το αγιάζι, μαρτυρούν μυστικά την ώρα, όποτε κι αν οι συναλλαγές κοπάσουν. Η νύχτα δεν τελειώνει με τις συναλλαγές. Τα φτερά των γλάρων τσακίζονται πάνω της καθώς πετάνε λίγο πριν το πρώτο πρωινό φως. Κάποιες φορές φτάνει το μεσημέρι, κι ακόμα η νύχτα εδρεύει αιχμηρή στο θρόνο της. Δεν θυμάμαι πόσο καιρό έχω να δω όνειρο. Ο ύπνος , όταν μετά τόσο κάματο έρθει, είναι μικρά κομμάτια σπασμένα. Στα σύντομα διαστήματά του δεν προλαβαίνουν ν’ ανθίσουν όνειρα. Η πιο γλυκιά ώρα της μέρας, το απόγευμα, είναι ένα στρωμένο κρεβάτι. Χωρίς όμως ύπνο αληθινό. Η νύχτα είναι ο αφέντης σου, η ζωή σου της ανήκει. Και μόνο οι ψευδαισθήσεις της ζωής, ανήκουν στη μέρα. Και κάποια θραύσματα. Να θες τόσα να κάνεις, κι όλα να είναι… σ’ αναμονή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου