«Μικρή μου Τριανταφυλλένια» της είπε. «Δεν έχεις λόγο να φοβάσαι..».
Μα κείνη φοβόταν, το στήθος της έτρεμε σα ψάρι έξω απ’ το νερό.
Έσυρε το βλέμμα της από τον καθρέφτη στην κόχη του παραθύρου
πασχίζοντας από την μια να σταματήσουν τα μάτια να της μιλούν,
από την άλλη μια ύστατη πτήση, στο κενό, στο άγνωστο,
στο αόρατο απέραντο γαλάζιο.
Γιατί μόνο τα μάτια ήταν πια ίδια. Πιο θολά, πιο αδέξια, μα ίδια.
Έκλεισε τα μάτια και προσπάθησε, το προσπάθησε πολύ,
να θυμηθεί αλλά και να μη θυμηθεί.
Το φτερωτό του έρωτα το μαχαίρι.
Τρυφερό σα πούπουλο, κι άκαμπτο σα διαμάντι.
Ωστόσο, η φωνή αντί να σωπάσει συνέχισε... «μικρή… τριανταφυλλένια…»
Άθελά της αφέθηκε στη χροιά τη βελούδινη, όχι πολύ,
μια δυο στιγμές… μεταμορφώθηκε σε κείνο το πλάσμα, άθελά της,
φλερτάροντας με το αιώνιο της στιγμής. Εκείνο το πλάσμα
που υποτίθεται κάποτε υπήρξε. Που ίσως υπήρξε.
Αλλά δεν έζησε.
Τα θολά της μάτια, τα αραιά άσπρα μαλλιά της,
το ραγισμένο από την προσπάθεια χέρι της…
Τίποτα δεν μαρτύρησε όσα είδε, όσα άκουσε, όσα αρνήθηκε…
Κι όσα τόσο πρόθυμα πέθανε για να βρει.
Το δωμάτιο ανέδυε την βαριά μυρωδιά των χρόνων,
κάτι από σέπια πεθαμένου ρόδου.
Ο ξυλόγλυπτος πολυκαιρισμένος καθρέφτης,
με το γεμάτο ρωγμές ασήμι του, κατέληξε σε παλαιοπωλείο.
Κι από κει κατέληξε σε ένα ρετρό καφέ – μπαρ.
Σε μια μιλόγκα, μια νεαρή χορεύτρια του ταγκό
φωτογράφισε την όμορφη κόκκινη φορεσιά της
μέσα από τον καθρέφτη. Μέσα από την πατίνα του,
το πρόσωπό της φάνηκε βγαλμένο από άλλη, μακρινή εποχή.
«Σε μερικά πράματα, ο χρόνος χαρίζει μια δεύτερη ζωή»
της ψιθύρισε τρυφερά στο αυτί γοητευμένος ο φίλος της.
Προτού τους παρασύρει και πάλι.. η μουσική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου