άτιτλο...

Απόψε αποφάσησα να φύγω.. Να μπω στο υπερωκεάνιο της λήθης, που ταξιδεύει ξένιαστα στον κόσμο τούτο τους ανθρώπους, και δίχως πόνο, τον ωεκεανό των αστεριών, στεγνός και παρατηρητής να διασχίσω...Θανάτοι και γοργόνες ξεχασμένες, και βιβλία που σαπίσαν την καρδιά και τα μυαλά των ανθρώπων, σύνορα απέραντα και μικρά ψαράκια που λαχταρούν στο ασημόφως του φεγγαριού.. όλα πίσω να αφήσω, κι ανώδυνα να περάσω σε μια νέα, δική μου Ήπειρο.. να ξαναβρώ το άγριο κι αθώο παιδί, να με κοιτάζει, πίσω από φυλωσιές κρυμένο, ερευνητικά, και χωρίς όπλα, να αφήσω τον πόνο και τον φόβο, να γλυστρίσει από το λευκό δέρμα, που κουβαλά την ψυχή στο χρόνο, παρέα με ένα σωρό έθραυστα κόκαλα, πείνα και δίψα για χάδι κι αγάπη... Κι έτσι γυμνός, τ΄αγκάθι της αθωότητας να ματώσει τα πελματά μου, καθώς θα ξαναβρίσκω εμένα...
Κι όμως, η φυγή μου στάθηκε αδύνατη. Τα ρούχα που ντύθηκα, γίναν η μορφή μου, και το υπερωκεάνιο, βούλιαξε στο πρώτο αστέρι και τον πρώτο αναστεναγμό, που μόλις κλείσαν λίγο τα βλέφαρα, καρτερούσε... Πόσα - τόσα, μυτερά αστέρια, αντί να μοιράζουν το φως, τυφλώνουν τους βολβούς των ματιών, στο φως... Κι ήρεμα, μέσα από τα διάφανα της ψυχής αιμοφόρα αγγεία, απλώνουν τις ρίζες τους, και περιμένουν... περιμένουν.. περιμένουν... μέχρι που ο χρόνος να τελειώσει, αυτά, καρτερικά κι αμίλητα, περιμένουν. Κι ίσως η άνοιξη, ο καιρός που οι ρίζες θα απλώσουν φυλλώματα και θα προβάλουν όμορφες στην άκρη ενός χαμόγελου, και άνθη γλυκά γεμάτα χρώματα θα προβάλουν εκεί που πριν κατοικούσαν σκιές, ανάμεσα από τα βλέφαρα, τυφλόνοντας με όνειρα κι αυτόν ακόμα τον ήλιο.... και η καρδιά, παρασυρμένη από μουσική, να πεταρίζει σα πεταλούδα, στο φως, που ξεπηδά από την ίδια τη ζωή που την κατοίκησε.... ίσως η Άνοιξη αυτή να μην φτάσει ποτέ... κι οι ρίζες, τότε, από ελπίδα γίνονται καρκίνος... και το φως, τάφος ατάραχος, που βοηθά τους περαστικούς να μη αρωστήσουν στην άγρια Θέα του νεκρού Θέλω... Μη μπορόντας να δουν, πίσω από το φως το σκοτάδι μιας θλίψης απέραντης, με τον ίδιο τρόπο που η θλίψη, σκεπάζει τα μάτια και ταξιδεύει στο βυθό της, την επιθυμία...
Δεν υπάρχει πιο μεγάλη απογοήτευση από ένα μεγάλο αντίο, που πρέπει να ξαναεπαναλάβεις... είτε τολμήσεις την επανάληψη, είτε όχι. Δεν είναι κακό να αναζητάς στον θάνατο τη ζωή, είναι όμως το χείριστο, η ζωή να γίνεται θάνατος. Να μιλάς με φαντάσματα, και να σκορπάς μαζί τους την κάθε αυγή...Μερικές φορές, μια σκέψη, μικρή κι ανόητη, πως η γη περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο, κι η νύχτα κι η μέρα διαδέχονται η μια την άλλη.. Σκέψη που σκορπά η ίδια διαδοχή που τη γέννησε... Μέχρι που στο τέλος ο καρκίνος θάβει το σώμα που τον γέννησε. Και κανείς, κανείς, δεν μπορεί να πει, πως αυτό το οικτρό πλάσμα που περιφέρεται ανάμεσα στους ανθρώπους, υπήρξε κάποτε άνθρωπος. Κανείς... κι όλο το εγώ και το εσύ, τυλίγεται την σκιά του φεγγαριού, καθώς σέρνει το παραμύθι του στον τόπο των ανθρώπων, αλλάζοντας τα πάντα. Επιτρέποντας στους διαβόλους και τους αγγέλους να μοιραστούνε κόλαση και παράδεισο, αγάπη και μίσος.. χάδι και θεία δίκη.. Μα πάντα.. πάντα... η αυγή υπονομεύει το όνειρο... ώσπου, μια μέρα το φως να μη παραλάβει άλλο από στάχτη....