Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

23/6/09

Δύση..

Ανάσες που γίνανε σκέψη
Σκέψη καπνός, που νέφη φτιάχνει.
Ένα ταξίδι σ΄αναμονή βροχής.
Κι ύστερα η σκέψη σταματάει.

Μετράς τη δίψα με δάκρυα π΄ο χρόνος
λαίμαργα πίνει, μα δε λέει να θυμηθεί.
Δραπέτης ειν΄ο νους, μα κι αστυνόμος,
κι έχει στα δύο η καρδούλα σου κοπεί.

Παίζουν οι λέξεις και ζητάς να παίξεις,
σου λένε ναι, και δαγκώνουνε γλυκά,
στάζουν φαρμάκι που δε μπορείς ν΄αντέξεις,
σαν μια γυναίκα που στα μάτια σε κοιτά.

Κι είναι σαν ήλιος που σύντομα θα δύσει,
σα χάδι π΄ακολουθεί η μοναξιά,
μια αγκαλιά π΄αδειάζει πριν την κλείσεις,
σα θάνατος, που δε στο μαρτυρά....

12 σχόλια:

γεωργια νεφελη είπε...

ταξιδευεις στις εσχατιες του κοσμου και δονεις χαρα  μονο με το περασμα σου......δινεις.....θελεις να αγαπηθεις οπως και εσυ αγαπας.....απολιτα και ολοκλειρωτικα....εισαι απο τη φυση σου ενας αγγελος......

φιλια πολλα.....

υπεροχη η καρδια που ενιωσε αυτα τα αισθηματα και τα εξεφρασε....
η δικη σου καρδια....

She είπε...

Καλά λέω εγώ..ο ποιητής της bloggoσφαιρας..!

Μόνο γράψε μία ανάρτηση για το πως σου έρχεται η έμπνευση..σίγουρα πριν θα υπάρχει πάντα μία αφορμή!

Φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

Ότι καλύτερο για να κλείσω την μέρα με εικόνες και χρώματα που δηλώνουν την λατρεία της ζωής... και ας είναι ιδωμένα από την άλλη μεριά...

καλημέρες

Artanis είπε...

καλημέρα ΝΙκόλα μου...Πανέμορφο κομμάτι, ένα ακόμα τραγούδι που περιμένει μελοποίηση...
Σε φιλώ...

Marie είπε...

Αλήθεια πως δύει ο άνθρωπος μετά την απώλεια της αγκαλιάς, του έρωτα, του συντρόφου και τον ερχομό της μοναξιάς; Πόσο κρύος και άδειος νιώθεις όταν αδειάζει η αγκαλιά;

Καταπληκτικό κομμάτι!!!!!

Ερατώ είπε...

Πόσο όμορφα περιγράφεις με την ποίηση τα ανθρώπινα συναισθήματα...
"Ανάσες που γίνανε σκέψη" είναι και τα ποιήματά σου.

jacki είπε...

Αμαν βρε Νικόλα κάνε κάτι για να ενημερωνόμαστε για νέές αναρτήσεις..
Τόσα χάνουμε..
Έγραψες πάλι ε;
Μα καλά αστήρευτός είσαι;

Σταλαγματιά είπε...

Τα λόγια σου πάντα μ αγγίζουν γλυκά.
Μου ξυπνούν εικόνες και μυρωδιές, θύμησες και αγγίγματα.
Κοίτα πως μέσα από λεξεις μπορείς να ταξιδέψεις ξανά!

Πάντα υπέροχα!

MARIA ANDREADELLI είπε...

Δραπέτης ο νους αλλά και αστυνόμος και όποιος και αν υπερισχύσει κόβει την καρδιά στα δυο.
Πολύ δυνατό σημείο στο ποίημά σου.
Πολύ ωραίο ποίημα.

Roadartist είπε...

Ειδικά οι τελευταίοι στίχοι νομίζω 'μιλάνε' σε όλους..

Μαργαρίτα είπε...

τι χρώμα έχει η δύση όταν
δυο μάτια την κοιτούν πολύ αγαπημένα;
κι ο ήλιος πες μου...
με τι καρδιά αφήνει τέτοιο βλέμμα
και φεύγει χάνεται ξανά
με δάκρυα και αίμα...;

άνεμος, όνειρα, ποίηση...
πλεγμένα στην καρδιά σου...

Να προσέχεις καλέ μου
σε φιλώ ***

#lockheart# είπε...

στο κατωφλι σου περνω...βραβειακι να σου δωσω!!!