Άτιτλο

θα σου χαρίσω μόνο την αρχή όχι το τέλος

Ποτάμι η ψυχή στου ουρανού τα δάση,
πέτρες φοράει μαύρες στο λαιμό
και λαμπερά διαμάντια
στολίζουνε τα μακριά μαλλια της.
Κι είναι γυμνή, πάντα γυμνή,
και μόλις ένα σύννεφο φοράει στο βλέμμα,
που στάζει από το βλέφαρο ως την καρδιά...

Τα πόδια ματωμένα από ευχές σκληρές
άλλων, που γύρεψαν το δρόμο να της στρώσουν...
Άδεια τα χέρια, τίποτα ποτέ της δε κρατά...
Και τα φτερά στον ώμο της μικρά
για να σηκώσουνε το βάρος της αγάπης...
Μια λέξη ένας κόσμος, στο ναι - στο όχι, ακροβατεί
κι ένα μικρό χαμόγελο αρκεί για να τη σώσει...

το τέλος το φυλώ, για μένα....