Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

13/1/10

Άτιτλο

θα σου χαρίσω μόνο την αρχή όχι το τέλος

Ποτάμι η ψυχή στου ουρανού τα δάση,
πέτρες φοράει μαύρες στο λαιμό
και λαμπερά διαμάντια
στολίζουνε τα μακριά μαλλια της.
Κι είναι γυμνή, πάντα γυμνή,
και μόλις ένα σύννεφο φοράει στο βλέμμα,
που στάζει από το βλέφαρο ως την καρδιά...

Τα πόδια ματωμένα από ευχές σκληρές
άλλων, που γύρεψαν το δρόμο να της στρώσουν...
Άδεια τα χέρια, τίποτα ποτέ της δε κρατά...
Και τα φτερά στον ώμο της μικρά
για να σηκώσουνε το βάρος της αγάπης...
Μια λέξη ένας κόσμος, στο ναι - στο όχι, ακροβατεί
κι ένα μικρό χαμόγελο αρκεί για να τη σώσει...

το τέλος το φυλώ, για μένα....

4 σχόλια:

ego είπε...

!!!!!!!!!!!!!

fotini είπε...

το διαβαζω ξανα κ ξανα κ ξανα....
δεν βρίσκω λογια να σου γράψω..

καλο ξημέρωμα σε σενα που κρατας το τέλος

Σταλαγματιά είπε...

Γυμνή στέκω πάντα εμπρός σου.....και στο φινάλε καρφιτσώνω την καρδιά.........

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Σας ευχαριστώ όλου φίλοι μου...
Καλό βράδυ.. με αγάπη!