εκ των Έσω

Έτσι πέφτουν οι πόλεις:

Όπως πέφτει η μια στιγμή πάνω στην άλλη...

Έτσι χάνονται οι ζωές... σαν πόλεις.

Στη πλημμυρίδα στιγμών που δε ξεχωρίσανε

η μια από την άλλη.

"Όχι, δεν ήταν ίδιες"... θα’ θελες να πεις.

Και προσπαθείς να ξεχωρίσεις το δάκρυ από το χαμόγελο,

το γκρίζο από το κόκκινο και τη μνήμη από την επόμενη μέρα.

Κι ακούς τον ήχο να επιστρέφει κενός, άδειος, γελοίος.

" Όχι δεν ήταν ίδιες"....

Κι ύστερα σηκώνεσαι το πρωί, ετοιμάζεσαι,

μια γρήγορη ματιά στον καθρέφτη.

Κάποτε ήταν ακόμα μόνο βιασύνη.

Τώρα αποστροφή..

Ψηφίδες του χρόνου που πέφτουν

που δεν αγαπηθήκαν αρκετά.

Κι αυτά τα μάτια..

Φοβάσαι να τα κοιτάξεις.

Στο δάσος τους

κρυμμένο το παιδί σε περιμένει.

Δεν θες να το δεις.. δεν θες να θυμάσαι..

Κι έτσι αντί να βαδίζεις ανάμεσα στις ημέρες

είναι οι μέρες που προελαύνουν

- σε προσπερνάνε.

Αδιάφορος.. αόρατος είσαι γι’ αυτές.

Ένας κόσμος που ακούγεται πίσω απ' τις κουρτίνες...

Αχνά.. πιο αθόρυβα κι απ' ότι χτυπά η καρδιά...

Έτσι αλώνονται οι πόλεις. Όπως οι άνθρωποι.

Εκ των Έσω.....