Ταξίδια από τις άκρες των δαχτύλων
ως τις άκρες των δαχτύλων...
Πλεκτό αόρατο που λύνεται μονο του.
Χάσκει ανάμεσα στα δάχτυλα η ψυχή.
Λίγη μοιάζει, κουλουριασμένη καθώς κοιτά
σα μωρό ή κορίτσι ανόητο, ερωτευμένο.
Δεν υπάρχει παράθυρο με Θέα.
Δεν υπάρχει χώρος. Δεν υπάρχει χρόνος.
Κι ύστερα φέρνει τα μπλεγμένα δάχτυλα στα χείλη.
Στηρίζει τις έγνοιες, ακινητοποιεί την σκέψη.
Ο άνεμος σωπαίνει... Φύλλο δεν κουνιέται.
Πομπή αοράτων παρατάσεται εμπρός του.
Εκείνος δε σηκώνει τα μάτια να δει. Δε κοιτά.
Το νιώθει πως έφτασε η ώρα, δίνει παράταση στη σιωπή.
Όλα είναι ανακατωμένα κι όμως όλα στη θέση τους.
Απολαμβάνει ήσυχα την ηρεμία τους.
Όλα είναι εντάξει τώρα.. Όλα είναι Εντάξει!
5 σχόλια:
Όταν το πλεκτό ανάμεσα στις άκρες των δακτύλων λύνεται και τα μπλεγμένα δάχτυλα έρχονται στα χείλη, πώς να μην είναι όλα εντάξει;
Καλησπέρα Νικόλα!
Θα συμφωνήσω με το Μάνο... :)
χασκει μεσα στα δαχτυλα η ψυχή
και ύστερα
τα δαχτυλα πλεκουν φωλιες
και μεσα την κλεινουν
σφραγίζουν τη σκέψη
στων χειλιων το άγγιγμα
ολα τώρα ειναι ενταξει..
ολα στη θεση τους
καλα φυλαγμενα στη φωλια
καλα φυλαγμενα στην καρδια
να χεις ενα ομορφο Πασχα
μια ανασταση ψυχης
μια προσωπικη ανασταση
Ταξίδια ακροδάχτυλα
ο άνεμος σωπαίνει,
κι εμείς μαζί του θαρρώ
τώρα που όλα ειπώθηκαν
μόνη απόμεινε η σιωπή
κι άδεια του χρόνου η φωνή
μα γιά της ψυχής τα παράθυρα
πάντα υπάρχει θέα
Νικόλα μου Χριστός Ανέστη και Χρόνια πολλά με υγεία και αγάπη:)
Γαλήνεψα πάλι. Με τα χρώματά σου, το άρωμα των λέξεων σου, μυρίζουν πασχαλιά και υπόσχονται ηρεμία.
Φιλί. Μου έλειψες
Δημοσίευση σχολίου