ατιτλο

Κατέβηκε ομίχλη και σκέπασε τα βήματα σου...
Που είμαι; Που θέλω να πάω;
Αν στρίψω προς το μέρος της καρδιάς
ξεμακραίνω ή επιστρέφω;

Σκέπασε ομίχλη τα βήματα σου,
κι οι σκέψεις μου ακινητοποιηθήκανε
κοπάδι από άσπρα πρόβατα.
Μαρμαρυγή με πιάνει...

Δεν ξέρω αν θέλω να φύγει η ομίχλη,
να πάρω απαντήσεις, να μάθω...
Προτιμώ ακίνητος να στέκομαι..
Ούτε να φεύγω ούτε να γυρνώ..

Φοβάμαι; ... ίσως..
μούλιασε την ψυχή μου η ομίχλη...
Κι η βροχή, ακούγεται σα τραγούδι
εδώ στην καρδιά των νεφών....

Φοβάμαι... και κρυώνω.... τρέμω...
Αυτό που χρειάζομαι
να σταματήσει ο χρόνος.
Να σταματήσει η καρδιά...

Να μην ακούγεται
παρά το τραγούδι της βροχής.
Να μην ξέρω, να μη θυμάμαι...
Κι ο πόνος μου να γαληνέψει...

να κοιμηθεί σα παιδάκι
ξαπλωμένος πάνω στα όνειρα
και παιδί και γω
στα όνειρα να σεργιανίσω..

Στα όνειρα του κοιμισμένου πόνου...
στα όνειρα του κοιμισμένου πόθου...
στα όνειρα ζωής άλλης,
χωρίς ομίχλη και χωρίς βροχή.